कहानजैनशास्त्रमाळा ]
शिवस्यायं हेतुः स्वयमपि यतस्तच्छिव इति ।
ततो ज्ञानात्मत्वं भवनमनुभूतिर्हि विहितम् ।।१०५।।
भावार्थः — ज्ञानरूप परिणमन ज मोक्षनुं कारण छे अने अज्ञानरूप परिणमन ज बंधनुं कारण छे; व्रत, नियम, शील, तप आदि शुभ भावरूप शुभ कर्मो कांई मोक्षनां कारण नथी, ज्ञानरूपे परिणमेला ज्ञानीने ते शुभ कर्मो न होवा छतां ते मोक्षने पामे छे; अज्ञानरूपे परिणमेला अज्ञानीने ते शुभ कर्मो होवा छतां ते बंधने पामे छे.
हवे आ अर्थनुं कळशरूप काव्य कहे छेः —
श्लोकार्थः — [ यद् एतद् ध्रुवम् अचलम् ज्ञानात्मा भवनम् आभाति ] जे आ ज्ञानस्वरूप आत्मा ध्रुवपणे अने अचळपणे ज्ञानस्वरूपे थतो — परिणमतो भासे छे [ अयं शिवस्य हेतुः ] ते ज मोक्षनो हेतु छे [ यतः ] कारण के [ तत् स्वयम् अपि शिवः इति ] ते पोते पण मोक्षस्वरूप छे; [ अतः अन्यत् ] तेना सिवाय जे अन्य कांई छे [ बन्धस्य ] ते बंधनो हेतु छे [ यतः ] कारण के [ तत् स्वयम् अपि बन्धः इति ] ते पोते पण बंधस्वरूप छे. [ ततः ] माटे [ ज्ञानात्मत्वं भवनम् ] ज्ञानस्वरूप थवानुं ( – ज्ञानस्वरूप परिणमवानुं) एटले के [ अनुभूतिः हि ] अनुभूति करवानुं ज [ विहितम् ] आगममां विधान अर्थात् फरमान छे. १०५.
हवे फरीने पण, पुण्यकर्मना पक्षपातीने समजाववा माटे तेनो दोष बतावे छेः —
गाथार्थः — [ ये ] जेओ [ परमार्थबाह्यः ] परमार्थथी बाह्य छे [ ते ] तेओ [ मोक्षहेतुम् ]