कहानजैनशास्त्रमाळा ]
नियतटङ्कोत्कीर्णैकज्ञायकभावः सन् साक्षाद्विज्ञानघनमात्मानमनुभवति ।
ज्ञानिनो यदि भवत्युपभोगः ।
नूनमेति न परिग्रहभावम् ।।१४६।।
भावार्थः — पुण्य, पाप, अशन, पान वगेरे सर्व अन्यभावोनो ज्ञानीने परिग्रह नथी कारण के सर्व परभावोने हेय जाणे त्यारे तेनी प्राप्तिनी इच्छा थती नथी.*
हवे आगळनी गाथानी सूचनारूप काव्य कहे छेः —
श्लोकार्थः — [ पूर्वबद्ध-निज-कर्म-विपाकात् ] पूर्वे बंधायेला पोताना कर्मना विपाकने लीधे [ ज्ञानिनः यदि उपभोगः भवति तत् भवतु ] ज्ञानीने जो उपभोग होय तो हो, [ अथ च ] परंतु [ रागवियोगात् ] रागना वियोगने लीधे ( – अभावने लीधे) [ नूनम् ] खरेखर [ परिग्रहभावम् न एति ] ते उपभोग परिग्रहभावने पामतो नथी.
भावार्थः — पूर्वे बंधायेला कर्मनो उदय आवतां उपभोगसामग्री प्राप्त थाय तेने जो अज्ञानमय रागभावे भोगववामां आवे तो ते उपभोग परिग्रहपणाने पामे. परंतु ज्ञानीने अज्ञानमय रागभाव नथी. ते जाणे छे के जे पूर्वे बांध्युं हतुं ते उदयमां आवी गयुं अने छूटी गयुं; हवे हुं तेने भविष्यमां वांछतो नथी. आ रीते ज्ञानीने रागरूप इच्छा नथी तेथी तेनो उपभोग परिग्रहपणाने पामतो नथी. १४६.
हवे, ज्ञानीने त्रणे काळ संबंधी परिग्रह नथी एम कहे छेः —
* प्रथम, मोक्षाभिलाषी सर्व परिग्रहने छोडवा प्रवृत्त थयो हतो; तेणे आ गाथा सुधीमां समस्त परिग्रहभावने छोड्यो, ए रीते समस्त अज्ञानने दूर कर्युं अने ज्ञानस्वरूप आत्माने अनुभव्यो.