निर्भेदोदितवेद्यवेदकबलादेकं सदानाकुलैः ।
निश्शङ्कः सततं स्वयं स सहजं ज्ञानं सदा विन्दति ।।१५६।।
भय क्यांथी होय? [ सः स्वयं सततं निश्शङ्कः सहजं ज्ञानं सदा विन्दति ] ते तो पोते निरंतर निःशंक वर्ततो थको सहज ज्ञानने (पोताना ज्ञानस्वभावने) सदा अनुभवे छे.
भावार्थः — ‘आ भवमां जीवन पर्यंत अनुकूळ सामग्री रहेशे के नहि?’ एवी चिंता रहे ते आ लोकनो भय छे. ‘परभवमां मारुं शुं थशे?’ एवी चिंता रहे ते परलोकनो भय छे. ज्ञानी जाणे छे के — आ चैतन्य ज मारो एक, नित्य लोक छे के जे सर्व काळे प्रगट छे. आ सिवायनो बीजो कोई लोक मारो नथी. आ मारो चैतन्यस्वरूप लोक तो कोईथी बगाड्यो बगडतो नथी. आवुं जाणता ज्ञानीने आ लोकनो के परलोकनो भय क्यांथी होय? कदी न होय. ते तो पोताने स्वाभाविक ज्ञानरूप ज अनुभवे छे. १५५.
हवे वेदनाभयनुं काव्य कहे छेः —
श्लोकार्थः — [ निर्भेद-उदित-वेद्य-वेदक -बलात् ] अभेदस्वरूप वर्तता वेद्य-वेदकना बळथी (अर्थात् वेद्य अने वेदक अभेद ज होय छे एवी वस्तुस्थितिना बळथी) [ यद् एकं अचलं ज्ञानं स्वयं अनाकु लैः सदा वेद्यते ] एक अचळ ज्ञान ज स्वयं निराकुळ पुरुषो वडे ( – ज्ञानीओ वडे) सदा वेदाय छे, [ एषा एका एव हि वेदना ] ते आ एक ज वेदना (ज्ञानवेदन) ज्ञानीओने छे. (आत्मा वेदनार छे अने ज्ञान वेदावायोग्य छे.) [ ज्ञानिनः अन्या आगत-वेदना एव हि न एव भवेत् ] ज्ञानीने बीजी कोई आवेली ( – पुद्गलथी थयेली) वेदना होती ज नथी, [ तद्-भीः कु तः ] तेथी तेने वेदनानो भय क्यांथी होय? [ सः स्वयं सततं निश्शङ्कः सहजं ज्ञानं सदा विन्दति ] ते तो पोते निरंतर निःशंक वर्ततो थको सहज ज्ञानने सदा अनुभवे छे.
भावार्थः — सुखदुःखने भोगववुं ते वेदना छे. ज्ञानीने पोताना एक ज्ञानमात्र स्वरूपनो ज भोगवटो छे. ते पुद्गलथी थयेली वेदनाने वेदना ज जाणतो नथी. माटे ज्ञानीने वेदनाभय नथी. ते तो सदा निर्भय वर्ततो थको ज्ञानने अनुभवे छे. १५६.
३५२