സ്വയമുപലഭ്യമാനത്വാത് . ന ഖല്വര്ഥക്രിയാസമര്ഥഃ കര്മസംയോഗോ ജീവഃ കര്മസംയോഗാത് ഖട്വാശായിനഃ പുരുഷസ്യേവാഷ്ടകാഷ്ഠസംയോഗാദതിരിക്തത്വേനാന്യസ്യ ചിത്സ്വഭാവസ്യ വിവേചകൈഃ സ്വയമുപലഭ്യമാനത്വാദിതി .
സ്വയമപി നിഭൃതഃ സന് പശ്യ ഷണ്മാസമേകമ് .
നനു കിമനുപലബ്ധിര്ഭാതി കിംചോപലബ്ധിഃ ..൩൪..
ഭാവാര്ഥ : — ചൈതന്യസ്വഭാവരൂപ ജീവ, സര്വ പരഭാവോംസേ ഭിന്ന, ഭേദജ്ഞാനിയോംകേ ഗോചര ഹൈം; ഇസലിഏ അജ്ഞാനീ ജൈസാ മാനതേ ഹൈം വൈസാ നഹീം ഹൈ ..൪൪..
യഹാ പുദ്ഗലസേ ഭിന്ന ആത്മാകീ ഉപലബ്ധികേ പ്രതി വിരോധ കരനേവാലേ ( – പുദ്ഗലകോ ഹീ ആത്മാ ജാനനേവാലേ) പുരുഷകോ (ഉസകേ ഹിതരൂപ ആത്മപ്രാപ്തികീ ബാത കഹകര) മിഠാസപൂര്വക (ഔര സമഭാവസേ) ഹീ ഇസപ്രകാര ഉപദേശ കരനാ യഹ കാവ്യമേം ബതലാതേ ഹൈം : —
ശ്ലോകാര്ഥ : — ഹേ ഭവ്യ ! തുഝേ [അപരേണ ] അന്യ [അകാര്യ-കോലാഹലേന ] വ്യര്ഥ ഹീ കോലാഹല കരനേസേ [കിമ് ] ക്യാ ലാഭ ഹൈ ? തൂ [വിരമ ] ഇസ കോലാഹലസേ വിരക്ത ഹോ ഔര [ഏകമ് ] ഏക ചൈതന്യമാത്ര വസ്തുകോ [സ്വയമ് അപി ] സ്വയം [നിഭൃതഃ സന് ] നിശ്ചല ലീന ഹോകര [പശ്യ ഷണ്മാസമ് ] ദേഖ; ഐസാ ഛഹ മാസ അഭ്യാസ കര ഔര ദേഖ കി ഐസാ കരനേസേ [ഹൃദയ- സരസി ] അപനേ ഹൃദയസരോവരമേം, [പുദ്ഗലാത് ഭിന്നധാമ്നഃ ] ജിസകാ തേജ-പ്രതാപ-പ്രകാശ പുദ്ഗലസേ ഭിന്ന ഹൈ ഐസേ ഉസ [പുംസഃ ] ആത്മാകീ [നനു കിമ് അനുപലബ്ധിഃ ഭാതി ] പ്രാപ്തി നഹീം ഹോതീ ഹൈ [കിം ച ഉപലബ്ധിഃ ] യാ ഹോതീ ഹൈ ?
ഭാവാര്ഥ : — യദി അപനേ സ്വരൂപകാ അഭ്യാസ കരേ തോ ഉസകീ പ്രാപ്തി അവശ്യ ഹോതീ ഹൈ; യദി പരവസ്തു ഹോ തോ ഉസകീ തോ പ്രാപ്തി നഹീം ഹോതീ . അപനാ സ്വരൂപ തോ വിദ്യമാന ഹൈ, കിന്തു ഉസേ ഭൂല രഹാ ഹൈ; യദി സാവധാന ഹോകര ദേഖേ തോ വഹ അപനേ നികട ഹീ ഹൈ . യഹാ ഛഹ മാസകേ അഭ്യാസകീ ബാത കഹീ ഹൈ ഇസകാ അര്ഥ യഹ നഹീം സമഝനാ ചാഹിഏ കി ഇതനാ ഹീ സമയ ലഗേഗാ . ഉസകീ പ്രാപ്തി തോ അന്തര്മുഹൂര്തമാത്രമേം ഹീ ഹോ സകതീ ഹൈ, പരന്തു യദി ശിഷ്യകോ ബഹുത കഠിന മാലൂമ