अध्याय-४ ][ ३९
विषयसुख अनुभवे व्याकुलित मन बने,
दुःख त्यां तेथी तत्त्वज्ञ माने;
शुद्ध चिद्रूप अनुभवे सुख महा !
त्यां निराकुलता नित्य माणे. १८-१९.
अर्थ : — जे प्रमादीओ शुद्ध चिद्रूपनुं चिंतन छोडीने अन्य कार्य
करे छे, तेओ अमृत छोडीने विषनुं पान करे छे. १८.
विषयोना अनुभवमां व्याकुळता होवाथी संतोने दुःख थाय छे,
शुद्ध आत्माना अनुभवमां निराकुळता होवाथी सुख थाय छे. १९.
रागद्वेषादिजं दुःखं शुद्धचिद्रूपचिंतनात् ।
याति तच्चिंतनं न स्याद् यतस्तद्गमनं विना ।।२०।।
आनन्दो जायतेत्यंतः शुद्धचिद्रूपचिंतने ।
निराकुलत्वरूपो हि सतां यत्तन्मयोऽस्त्यसौ ।।२१।।
रागद्वेषादिथी उपजे दुःख जे,
शुद्ध चिद्रूप चिंतनथी जाये;
केम के ते गया विण चिंतन कदी,
शुद्ध चिद्रूपनुं ना पमाये;
शुद्ध चिद्रूपना चिंतने संतने,
कोइ अत्यंत आनंद आवे;
ते निराकुळतारुप आनंद छे,
एक तन्मयपणे चिद् – स्वभावे. २०-२१.
अर्थ : — राग-द्वेषादिथी उत्पन्न थतुं दुःख शुद्ध – आत्मस्वरूपना
चिंतनथी दूर थई जाय छे, कारण के तेना दूर थया विना तेनुं (चिद्रूपनुं)
चिंतन थतुं नथी.
खरेखर संतोने शुद्ध आत्मानुं चिंतन करतां निराकुळतारूप अत्यंत
आनंद प्रगटे छे, कारण के ते चिद्रूप आनंदमय छे. २१.