अधयाय ६ Õो
[शुद्ध चिद्रूपनां स्मरणमां निश्चळतानो बोध ]
जानंति ग्रहिलं हतं ग्रहगणैर्ग्रस्तं पिशाचैरुजा
मग्नं भूरि परीषहैर्विकलतां नीतं जराचेष्टितं ।
मृत्यासन्नतया गतं विकृतितां चेद् भ्रांतिमंतं परे
चिद्रूपोऽहमिति स्मृतिप्रवचनं जानंतु मामंगिनः ।।१।।
चिद्रूप चिंतन तत्पर मुजने दुर्भग भ्रमित भले जन कहे,
के उन्मत्त, पिशाचे पीिMत, व्याधिाग्रस्त विपरीत ग्रहे;
मंद प्रबळ परिषहथी विकृत जरा मरण सन्मुख गणे,
चिद्रूप हुं ए स्मृति वचनरुप, रे ! जन जाणो तथ्यपणे. १.
अर्थ : — जो अन्य प्राणीओ मने ग्रहो वडे ग्रहायेलो, हणायेलो,
भूत पिशाच वडे पकडायेलो, रोगथी पीडित, अत्यंत परिषहोथी विकल
थयेलो अने वृद्धावस्था पामेलो, मृत्युनी नजदीक पहोंचेलो, विकृत
अवस्था पामेलो, भ्रांतिवाळो माने छे तो तमे एम समजो के हुं तो
चैतन्यस्वरूप छुं — ए स्मरणमां राखवा योग्य उत्तम प्रवचनरूप – शुद्ध
चिद्रूप छुं. १.
उन्मत्तं भ्रांतियुक्तं गतनयनयुगं दिग्विमूढं च सुप्तं
निश्चिंतं प्राप्तमूर्च्छं जलवहनगतं बालकावस्थमेतत् ।
स्वस्याधीनं कृतं वा ग्रहिलगतिगतं व्याकुलं मोहधूर्त्तैः
सर्वं शुद्धात्मदृग्भीरहितमपि जगद् भाति भेदज्ञचित्ते ।।२।।
शुद्ध आत्मदर्शन हीन जग आ भेद ज्ञानीने चित्त दीसे,
हा ! उन्मत्त भ्रमित नेत्रहीण दिग्मूढ गाढ सुषुप्ति विषे;