छुं ते आ नथी.’ कोई कोई वार आ दुःख तीव्रता धारण करतुं; अने एक वार तो, माताथी विखूटा पडेला
बाळकनी जेम, ते बाळ महात्मा सत्ना वियोगे खूब रडया हता.
वार (लगभग १६ वर्षनी वये) तेमने कोई कारणे वडोदरानी कोर्टमां जवुं पड्युं हतुं. त्यां तेओश्रीए अमलदार
समक्ष सत्य हकीकत स्पष्टताथी जणावी दीधी हती. तेमना मुख पर तरवरती निखालसता, निर्दोषता ने
नीडरतानी अमलदार पर छाप पडी अने तेमणे कहेली सर्व हकीकत खरी छे एम विश्वास आववाथी बीजा
आधार विना ते सर्व हकीकत संपूर्णपणे मान्य राखी.
केटलाय दिवस सुधी रहेती. कोई कोई वखत तो नाटक जोईने आव्या पछी आखी रात वैराग्यनी धून रहेती.
एकवार नाटक जोया पछी ‘शिवरमणी रमनार तुं, तुं ही देवनो देव’ ए लीटीथी शरू थतुं काव्य तेमणे बनाव्युं
हतुं. सांसारिक रसनां प्रबळ निमित्तोने पण महान आत्माओ वैरागनां निमित्त बनावे छे!
प्रति ज रहेतो. उपाश्रये कोई साधु आवे के तेओ ते साधुनी सेवा तेम ज तेमनी साथे धार्मिक वार्तालाप माटे
दोडी जता अने घणो समय उपाश्रये गाळता. धार्मिक अभ्यास पण चालु हतो. तेमनुं धार्मिक जीवन अने सरळ
अंतःकरण जोईने तेमना संबंधीओ तेमने ‘भगत’ कहेता. तेमणे तेमना मोटा भाई खुशाल भाईने स्पष्ट
जणावी दीधुं हतुं के ‘मारुं वेविशाळ करवानुं नथी; मारा भाव दीक्षा लेवाना छे.’ खुशालभाईए तेमने घणुं
समजाव्या के– ‘भाई, तुं न परणे तो भले तारी ईच्छा, परंतु तुं दीक्षा न ले. तारे दुकाने न बेसवुं होय तो भले
तुं आखो दिवस धार्मिक वांचनमां ने साधुओना संगमां गाळ, पण दीक्षानी वात न कर.’ आम घणुं समजाववा
छतां ते महात्माना वैरागी चित्तने संसारमां रहेवानुं पसंद पड्युं नहि. दीक्षा लीधा पहेलांं तेओश्री केटलाक
महिनाओ सुधी आत्मार्थी गुरुनी शोध माटे काठियावाड, गुजरात ने मारवाडमां अनेक गामो फर्या, घणा
साधुओने मळ्या पण क्यांय मन ठर्युं नहि, खरी वात तो ए हती के पूर्व भवनी अधूरी मूकेली साधनाए
अवतरेला ते महात्मा पोते ज गुरु थवाने योग्य हता. आखरे बोटाद संप्रदायना हीराचंदजी महाराजना हाथे
दीक्षा लेवानुं नक्की थयुं अने सं. १९७० ना मागशर सुद ९ ने रविवारने दिवसे उमराळामां मोटी धामधूमथी
दीक्षा महोत्सव थयो.
कोई एकांत भागमां अभ्यास करता तेओ जोवामां आवता. चारेक वर्षमां लगभग बधां श्वेतांबर शास्त्रो
तेओ विचारपूर्वक वांची गया. तेओ संप्रदायनी रीत प्रमाणे चारित्र पण कडक पाळता. थोडा ज वखतमां तेमनी
आत्मार्थितानी, ज्ञानपिपासानी अने उग्र चारित्रनी सुवास काठियावाडमां फेलाई. तेमना गुरुनी
महाराजश्रीपर बहु कृपा हती महाराजश्री प्रथमथी ज तीव्र पुरुषार्थी हता. केटलीक वखत तेमने कोई
भवितव्यता प्रत्ये वलणवाळी व्यक्ति तरफथी एवुं सांभळवानो प्रसंग बनतो के ‘गमे तेवुं आकरुं चारित्र
पाळीए पण केवळी भगवाने जो अनंत भव दीठा हशे तो तेमांथी एक पण भव घटवानो नथी. ’ महाराजश्री
आवां पुरुषार्थहीनतानां मिथ्या वचनो सांखी शकता नहि अने बोली ऊठता के ‘जे पुरुषार्थी छे तेना अनंत
भवो केवळी भगवाने दीठा ज नथी. जेने पुरुषार्थ भास्यो छे