Atmadharma magazine - Ank 014
(Year 2 - Vir Nirvana Samvat 2471, A.D. 1945).

< Previous Page   Next Page >


PDF/HTML Page 10 of 17

background image
: માગશર : ૨૦૦૧ આત્મધર્મ : ૨૫ :
પોતાને ખેંચીને, સ્વક્ષેત્રમાં રહેતો, રાગ–દ્વેષ છોડતો, સ્વક્ષેત્રમાં જ જ્ઞાનને એકાગ્ર કરે છે.
પરક્ષેત્ર જણાય તે તો મારા જ્ઞાન સ્વરૂપનું સામર્થ્ય છે; જાણવું તે મારું સ્વરૂપ છે; પરક્ષેત્ર તે મારું સ્વરૂપ
નથી એમ જાણતો જ્ઞાની, જ્ઞાનમાં પરપદાર્થ જણાય છતાં જ્ઞાનને તુચ્છ માનતો નથી પણ જ્ઞાનનું સામર્થ્ય માને
છે. વળી જ્ઞાનીને નિર્ણય છે કે મારા જ્ઞાનનો સ્વભાવ તો એક સમયની એક પર્યાયમાં ત્રણકાળ ત્રણલોકને
જાણવાનો છે, જ્ઞાનનું સ્વરૂપ જ જાણવાનું છે, જાણવાના કારણે રાગ નથી, પણ ‘પરમાં હું છું અથવા પર
મારામાં છે’ એવી માન્યતા જ રાગદ્વેષનું કારણ છે; અજ્ઞાની સ્વ–પરનો ખીચડો માનીને રાગદ્વેષ કર્યા કરે છે.
પરક્ષેત્રમાં રહેલા જ્ઞેય પદાર્થોના આકારે જ્ઞાનની અવસ્થા થાય છે. પણ ‘તે અવસ્થાને જો હું મારી
માનીશ તો સ્વક્ષેત્રમાં જ રહેવાને બદલે હું પરક્ષેત્રમાં ચાલ્યો જઈશ’ એમ માનીને અનેકાન્તને નહીં જાણનાર
અજ્ઞાની પરવસ્તુની સાથેસાથે પોતાના જ્ઞાનની અવસ્થાને પણ છોડી દે છે અને એ રીતે પોતે, ચૈતન્યના
આકારો–જ્ઞાનની અવસ્થા–થી રહિત તુચ્છ થઈને નાશ પામે છે; અને સ્યાદ્વાદનો જાણનાર જ્ઞાની પરક્ષેત્રમાં
જ્ઞાનની નાસ્તિ જાણતો થકો જ્ઞેય પદાર્થોને છોડવા છતાં પણ પોતાના જ્ઞાનની અવસ્થાને છોડતો નથી, તેથી તે
તુચ્છ થતો નથી, પણ સ્વક્ષેત્રમાં જ ટકી રહે છે. તે જાણે છે કે પરને જાણવાનો મારો સ્વભાવ છે, પરમાં હું નથી,
અને પરને જાણવારૂપ મારા જ્ઞાનની અવસ્થાથી હું જુદો નથી, જે અવસ્થા તે મારું જ્ઞાન જ છે એમ જાણીને તે
સ્વભાવમાં જ સ્થિર રહે છે. આ પ્રમાણે જાણીને સ્વભાવમાં ઠરવું તેજ ધર્મ છે.
।। ૨૫૫।।
पुर्वालंबित बोध्य नाशसमये ज्ञानस्य नाशं विदन्
सीदत्येव न किंचनापि कलयन्नत्यं ततुच्छः पशुः।
अस्तित्वं निज कालतोडस्य कलयन् स्याद्बाद वेदी पुनः
पूर्ण स्तिष्ठति बाह्य वस्तुषु मुहुर्भूत्वा विनश्यत्स्वपि।।
२५६।।
કળશ ૨૫૬ તા. ૧૨–૭–૪૪
અનેકાન્તની વાત ચાલે છે. આત્મા દેહથી જુદું તત્ત્વ છે. દેહ અને આત્મા એક ચીજ નથી પણ જુદી છે.
એક આત્માથી દેહ–મન વાણી–કર્મ તથા પર આત્માઓ ત્રિકાળ જુદાં છે. દરેક આત્માનું તત્ત્વ જુદું છે, જડ પણ
જુદી વસ્તુ છે. દરેક વસ્તુ જુદી છે અને જુદી વસ્તુની શક્તિ પણ જુદી જ છે, અને દરેકની અવસ્થા પણ જુદી
જુદી છે. આત્માની અવસ્થા આત્મામાં થાય છે, શરીરની અવસ્થા શરીરમાં થાય છે. દેહ અને આત્મા એક ક્ષેત્રે
હોવા છતાં બન્નેની અવસ્થા જુદી પોત પોતાથી થાય છે. આ નહીં જાણતો એકાંતવાદી–અજ્ઞાની દેહને આધારે
પોતાનું જ્ઞાન માને છે; એટલે કે જ્યાં સુધી દેહ રહે ત્યાં સુધી હું રહું અને દેહ નાશ પામતાં હું પણ ભેગો નાશ
પામું એમ જ્ઞેય પદાર્થથી જુદા એવા પોતાના જ્ઞાનનું અસ્તિત્વ નહીં જાણતો થકો અત્યંત તુચ્છ થઈને નાશ પામે
છે. પણ જ્ઞેયની હાલતો નાશ પામતાં, જ્ઞાનની હાલતો નાશ પામતી નથી. આત્મા દેહથી નિરાળી વસ્તુ છે, તેમાં
જ્ઞાન, દર્શન, અસ્તિત્વ વગેરે ગુણો છે તેની સમયે સમયે હાલતો થયા કરે છે. શરીર તે જડ રજકણોનું બનેલું છે.
રજકણ પણ વસ્તુ છે. તે રજકણપણે કાયમ રહીને તેની અવસ્થા બદલ્યા જ કરે છે.
આત્મા ચૈતન્યજ્ઞાનમૂર્તિ છે, શરીર જડ છે; તેમાં તેની અવસ્થા સમયે સમયે બદલાય છે તે જ્ઞાનમાં
જણાય છે; ત્યાં આત્મસ્વભાવનો અજાણ અજ્ઞાની જીવ જ્ઞેયની અવસ્થા પલટતાં જાણે હું પલટી ગયો એમ માને
છે. શરીર નબળું થઈ જાય, કૃશ થઈ જાય, ત્યાં જાણે કે હું આત્મા કૃશ થઈ ગયો, તથા શરીર–ઈન્દ્રિય બળ વધતાં
જાણે કે મારી શક્તિ વધી ગઈ; આવું માનનાર અજ્ઞાની શરીરથી જુદું આત્મતત્ત્વ માનતો નથી, તેથી તે વસ્તુનું
ખૂન કરે છે. પરની હાલત બદલતાં જાણે આત્મા આખો બદલાઈ જતો હોય એમ માનીને પોતાના જુદા
અસ્તિત્વને જે માનતો નથી તે વસ્તુનું ખૂન કરનાર છે.
જ્યાં ઈન્દ્રિય શિથિલ થાય, શરીર મોળું પડે ત્યાં હું મોળો પડ્યો એમ માનનાર આત્માની સ્વતંત્ર શક્તિ
શરીરથી જુદી છે એમ માનતો નથી. શરીરાદિ સરખાં રહે તો હું સરખો રહું એમ માનનાર જ્ઞાનની સ્વાધીન
અવસ્થાનો નાશ કરે છે.