संसार प्रत्येनी रुचि तो होय ज नहि.
ओळखाण करावे छे. पोतानुं स्वरूप सांभळता कया धर्मीने उल्लास न आवे? आवे ज. आत्मस्वभावनी वात
सांभळतां जीज्ञासु जीवोने महिमा आवे ज... अहो! अनंतकाळथी आ अपूर्व ज्ञान न थयुं, स्वरूपनी बहार
परभावमां भमीने आ अनंतकाळ दुःखी गयो, आ अपूर्व ज्ञान पुर्वे जो कर्युं होत तो आ दुःख न होत... आम
स्वरूपनी झंखना लागे, रस आवे, महिमा जागे... अने ए महिमाने यथार्थपणे घूंटतां स्वरूपनो निर्णय करे.
आ रीते जेने धर्म करीने सुखी थवुं होय तेणे प्रथम श्रुतज्ञाननुं अवलंबन लईने आत्मानो निर्णय करवो.
भगवाननी श्रुतज्ञानरूपी दोरीने द्रढपणे पकडीने तेना अवलंबनथी स्वरूपमां पहोंची जवाय छे, श्रुतज्ञाननुं
अवलंबन एटले शुं? साचा श्रुतज्ञाननो ज रस छे, अन्य कुश्रुतज्ञाननो रस नथी, संसारनी वातोनो तीव्ररस
टळी गयो छे अने श्रुतज्ञाननो तीव्र रस लाग्यो छे–आ रीते श्रुतज्ञानना अवलंबन वडे ज्ञानस्वभावी
हृदयमां घोळातो होय तेने तो आ परम शांत स्वभावनी वात समजवानी पात्रता नहि जागे... अहीं जे ‘श्रुतनुं
अवलंबन’ मूकयुं छे ते अवलंबन तो स्वभावना लक्षे छे, पाछा न फरवाना लक्षे छे. समयसारजीमां अप्रतिहत
शैलिथी ज वात छे. ज्ञानस्वभावी आत्मानो निर्णय करवा माटे जेणे श्रुतनुं अवलंबन उपाड्युं ते
आत्मस्वभावनो निर्णय करे ज करे. पाछो फरे एवी वात ज समयसारमां लीधी नथी.
तेम अहीं दीर्घ संसारीनी वात ज नथी. अहीं तो एक–बे भवमां अल्पकाळे मोक्ष जनार जीवोनी ज वात छे.
बधी वातनी हा जी हा भणे अने एकेय वातनो पोताना ज्ञानमां निर्णय करे नहि एवा ‘धजानी पूंछडी’ जेवा
जीवोनी वात नथी लीधी. टंकणखार जेवी वात छे. जे अनंतकाळना संसारनो अंत लाववा माटे पुर्ण स्वभावना
लक्षे शरूआत करवा नीकळ्यो छे एवा जीवोनी शरूआत पाछी नहि फरे–एवानी ज अहीं वात छे. आ तो
अप्रतिहत मार्ग छे. पूर्णताना लक्षे शरूआत ते ज वास्तविक शरूआत छे. पूर्णताना लक्षे उपडेली शरूआत पाछी
न फरे.. पूर्णताना लक्षे पूर्णता थाय ज.
भव्यजीवोने आत्मानी रुचि थई अने आत्मानुं करवा माटे नीकळ्या ते वारंवार रुचिपूर्वक दरेक वखते–खातां,
पीतां, चालतां, सूतां, बेसतां, बोलतां, विचारतां–निरंतर श्रुतनुं ज अवलंबन. स्वभावना लक्षे करे छे; तेमां कोई
काळ के क्षेत्रनी मर्यादा करतो नथी. श्रुतज्ञाननी रुचि अने जिज्ञासा एवी जामी छे के क्यारेय पण ते खसती नथी.
अमुक काळ अवलंबन करवुं–पछी मूकी देवुं एम नथी कह्युं परंतु श्रुतज्ञानना अवलंबन वडे आत्मानो निर्णय
करवानुं कह्युं छे. जेने साचा तत्त्वनी रुचि थई छे ते बीजा सर्व कामोनी प्रीतिने गौण ज करे छे.
निरंतर आत्मानी ज धगश अने झंखना होय. मात्र ‘श्रुतज्ञान सांभळ्या ज करवुं’ एम कह्युं नथी, परंतु
श्रुतज्ञान द्वारा आत्मानो निर्णय करवो, श्रुतना अवलंबननी धून चडतां त्यां देव, गुरु, शास्त्र, धर्म, निश्चय,