खील्या पछी जे नवी ऊंधी मान्यता ग्रहण करवामां आवे तेने गृहीतमिथ्यात्व कहेवाय छे. तेना मुख्य त्रण
प्रकार छे. देव संबंधी मूढता, गुरु संबंधी मूढता अने धर्म संबंधी मूढता अथवा लोकमूढता.
प्रकारना कुदेवने माने ते देवमूढता छे.
धर्म मानीने नदी वगेरेमां स्नान करवुं, पशु हिंसामां धर्म मानवो, ए बधी धर्म सबंधी भूल छे तेने लोकमूढता
कहेवाय छे.
ज्यां सुधी पोते जाते परीक्षा करीने साचा देव–गुरु–धर्मनुं स्वरूप नक्की न करे त्यां सुधी गृहीत–मिथ्यात्व छूटतुं
नथी. गृहीतमिथ्यात्व छोडया वगर जीवने धर्म समजवानी लायकात पण थती नथी.
उत्तर:– प्रथम गृहीत मिथ्यात्व टळे छे; गृहीत मिथ्यात्व टाळ्या वगर कोई जीवने अगृहीत मिथ्यात्व टळे
करीने अने साचा देव–गुरु–शास्त्रने ओळखीने व्यवहारू स्थुळ भूलनो (गृहीतमिथ्यात्वनो) त्याग तो जीवे
घणी वार कर्यो छे, असत् निमित्तोनुं लक्ष छोडीने सत् निमित्तोना लक्षे व्यवहारशुद्धि करी परंतु अनादिथी चाली
आवेली पोताना आत्मा संबंधीनी महान भूल जीवे कदी टाळी नथी. अनादिनुं अगृहीत मिथ्यात्व आत्मानी
साची समजण वगर टळी शके नहि.
रखडयो.
लक्ष वडे शुभरागथी अने देव–गुरु–शास्त्रथी अज्ञानी लाभ माने छे–आ पराश्रितपणानो अनादिनो भ्रम
मूळमांथी टाळ्या वगर सूक्ष्म भूलरूप अगृहीत–मिथ्यात्व टळ्युं नहि. आत्माना भान वगर थोडा वखत माटे
गृहीतमिथ्यात्व टाळीने शुभरागवडे स्वर्गमां –नवमी ग्रैवेयक सुधी–जीव गयो, पण मूळ ऊंधी मान्यतानो
सद्भाव होवाथी रागथी लाभ मानीने अने देवपदमां सुख मानीने त्यांथी रखडतो रखडतो तीव्र अज्ञानपणाने
लीधे एकेन्द्रिय–निगोदनी तुच्छदशामां अनंतकाळ सुधी अनंत दुःख पाम्यो. पोतानुं स्वरूप समजवानी दरकार
नहि करवाथी अने सम्यग्ज्ञाननो तीव्र विरोध करवाथी निगोददशा थाय छे के ज्यां ते जीवना अस्तित्वने बीजा
(स्थुळ ज्ञानवाळा) जीवो पण न स्वीकारे. निगोददशामां कोईवार कषायनी कंईक मंदता करीने त्यांथी जीव
आत्मस्वरूपने ओळख्या वगर अनंतानंत काळथी जीव चारे गतिमां दुःखी ज थया करे छे. साचा देव–गुरु–
शास्त्रने ओळखीने जो पोताना आत्माना स्वरूपनो सूक्ष्मद्रष्टिथी विचार करे अने सत्स्वरूपनो निर्णय पोते करे
तो ज जीवनी महा भयंकर भूल टळे,