थाय एवी मान्यता, निमित्तथी लाभ–नुकशान थाय एवी मान्यता, आ बधुं टळी गयुं केमके अरिहंतना
आत्माने ते कांई नथी.
आत्मलक्ष कर्युं छे. हवे ते विकल्प तोडीने, द्रव्य–गुण–पर्यायना भेदने छोडीने अभेद आत्मानुं लक्ष करवानी वात
करे छे. आ अभेदनुं लक्ष करवुं ते ज अरिहंतने जाणवानुं खरुं फळ छे, अने अभेदनुं लक्ष करे ते ज क्षणे मोहनो
क्षय थाय छे.
जातनुं छे; पण हजी परलक्ष छे तेथी अहीं सुधी सम्यग्दर्शन प्रगटरूप नथी. हवे ते ख्यालरूप अवस्थाने पर लक्षथी
खसेडीने स्वभावमां संकेले छे, –भेदनुं लक्ष छोडी अभेदना लक्षे सम्यग्दर्शन प्रगटरूप करे छे.
हारने जोवामां आवे त्यारे एकेक मोतीनुं लक्ष छूटी जाय छे. परंतु पहेलांं हारनुं स्वरूप जाणवुं जोईए के हारमां
अनेक मोतीओ छे, तेमज हार धोळो छे; आ रीते प्रथम हार, हारनो रंग अने मोती ए त्रणेनुं स्वरूप जाण्युं
होय तो ते त्रणेने झुलता हारमां समावीने हारने एकपणे लक्षमां लई शकाय, मोतीओनुं सळंगपणुं ते हार छे.
हारनी जेम आत्माना द्रव्य–गुण–पर्यायोने जाणीने पछी बधी पर्यायोने अने गुणोने एक चैतन्यद्रव्यमां ज
अंतर्गत करतां द्रव्यनुं लक्ष थाय छे–आ ज क्षणे सम्यग्दर्शन थईने मोहक्षय पामे छे.
लक्ष छूटी जाय छे. पर्यायोमां बदलनारो तो एक आत्मा छे, बदलनार उपरना लक्षे बधा परिणामोने तेमां
अंतर्गत करवामां आवे छे. पर्यायपणे एकेक पर्याय जुदी जुदी छे परंतु ज्यारे द्रव्यने जोवामां आवे त्यारे बधा
पर्यायो तेमां अंतर्गत थई जाय छे, आ रीते आत्मद्रव्यने ख्यालमां लेवुं ते ज सम्यग्दर्शन छे.
परिणमता द्रव्यमां समावीने द्रव्यने अभेदपणे लक्षमां लई शकाय. पहेलांं सामान्य–विशेष (द्रव्य–पर्याय)
जाणीने पछी विशेषोने सामान्यमां अंतर्गत करवामां आवे छे; परंतु जेणे सामान्य–विशेषनुं स्वरूप जाण्युं न
होय ते विशेषने सामान्यमां अंतर्लीन केवी रीते करे?
रहेवानुं स्थान न रह्युं एटले मोह निराश्रयपणाने लीधे ते ज क्षणे क्षय पामे छे, पहेलांं अज्ञानने लीधे द्रव्य–
गुण–पर्यायना भेद पाडतो तेथी ते भेदना आश्रये मोह रह्यो हतो. परंतु जयां द्रव्य–गुण–पर्यायने अभेद कर्या
गुण–पर्याय वच्चे भेद ते ज अधर्म छे.
करीने–गुणने पण द्रव्यमां ज अंतर्हित करीने एकला आत्माने ज जाणवो, अने ए प्रमाणे आत्माने जाणतां
मोह क्षय पामे छे. पहेलांं ‘मनवडे