वस्तु अने सत्तामां कथंचित् अन्यपणुं छे; आखी वस्तु एक ज गुण जेटली नथी, तेम ज एक गुण ते
चारित्रगुण जुदा जुदा छे. चारित्रगुणमां कषाय मंद पाडे तेथी श्रद्धा गुणमां कांई लाभ थाय–एम बनतुं नथी.
केम के श्रद्धा गुणने अने चारित्रगुणने अन्यत्व भेद छे. कषायनी घणी मंदता करवी ते चारित्र–गुणनी विकारी
क्रिया छे; श्रद्धा अने चारित्रगुणमां अन्यत्व भेद छे तेथी चारित्रना विकारनी मंदता ते सम्यक्श्रद्धानो उपाय
थतो नथी; पण परिपूर्ण द्रव्य स्वभावनी रुचि करवी ते ज श्रद्धानुं कारण छे.
वस्तुस्वरूपना गुणभेदनी खबर नथी, केम के सम्यग्दर्शनना आचार अने सम्यक्चारित्रना आचार जुदा जुदा छे.
स्वरूपनुं भान नथी. पहेलांं साची श्रद्धानी खीलवट वगर कदापि भवनो अंत आवे नहि. साची श्रद्धा वगर
चारित्रनो अंश पण खीले नहि.
चारित्रदशा न होवा छतां तेना दर्शनआचार सुधरी गया छे, श्रद्धामां तेने कदापि शंका पडती नथी. ‘राग थवाने
ते चारित्रनो दोष छे, पण चारित्रना दोषवडे श्रद्धागुणमां मलिनता आवी जती नथी. हा, जो राग थाय तेने
पोतानुं स्वरूप माने अथवा परमां सुखबुद्धि माने तो तेने श्रद्धामां दोष आवे. साची प्रतीतनी भूमिकामां
अशुभराग थई जाय तो तेनो पण नकार करे छे अने जाणे छे के आ दोष चारित्रनो छे, ते मारी श्रद्धाने
नुकशान करवा समर्थ नथी. –आवुं दर्शनआचारनुं अपूर्व सामर्थ्य छे.
नथी, ते मारा श्रद्धास्वरूपने नुकशान करवा समर्थ नथी–आवुं दर्शनाचारनी प्रतीतिनुं जे जोर छे ते अल्पकाळे
मोक्ष आपवानुं छे; अनंत भवनो नाश करीने एकावतारीपणुं करी देवानी दर्शनाचारनी ताकात छे. अने
दर्शनाचारना अभावे तेना अनंत भव टळे नहि. पहेलांं दर्शनाचार वगर कदापि धर्म होय नहि.
चारित्रगुणमां अशुद्धता पण रहे छे. जो सर्वथा एक श्रद्धा गुणरूप ज द्रव्यने मानवामां आवे तो श्रद्धागुण
निर्मळ थतां आखुं द्रव्य संपूर्ण शुद्ध ज थई जवुं जोईए; पण श्रद्धागुणने अने आत्माने सर्वथा एकत्व–
अभेदपणुं नथी तेथी श्रद्धागुणना अने चारित्रगुणना विकासमां क्रम पडे छे. आम होवा छतां गुणने अने
द्रव्यने प्रदेश भेद न मानवा; श्रद्धा अने आत्मा प्रदेश अपेक्षाए तो एक ज छे. गुणने अने द्रव्यने अन्यत्वभेद
होवा छतां प्रदेशभेद नथी. वस्तुमां एक ज गुण नथी पण अनंत गुण छे अने तेमनामां अन्यत्व नामनो भेद
वस्तुना अनंत गुणो ज सिद्ध थतां नथी.