तेओ कोई विकारने पोतानुं स्वरूप मानता नथी तेथी त्रणेकाळना विकारनुं स्वामीत्व तेओए छोडी दीधुं छे.
बहारनी वस्तुना संयोग उपरथी परिग्रहनुं माप नथी. बहारमां त्यागी होवा छतां जेने अंतरमां मिथ्तात्व छे अने
पुण्यादिथी लाभ माने छे, परवस्तुनुं हुं करूं एम माने छे तेने त्रणेकाळना विकारनो अने परद्रव्यनो परिग्रह छे.
अने बहारमां छ खंडनुं राज्य अने छन्नुं हजार राणीओनो संयोग होवा छतां अंतरमां जेने आत्मभान वर्ते छे
अने पुण्य मारूं स्वरूप नथी, पुण्यथी मने लाभ नथी, परनुं हुं कांई करी शकतो नथी एवी प्रतीत छे तेणे
अभिप्रायमांथी त्रणेकाळना विकारनो अने परद्रव्योनो त्याग कर्यो छे. सौथी मोटो परिग्रह मिथ्यात्व छे ते
सम्यग्दर्शन वडे ज टळे छे. बहारमां समोसरणनो संयोग होवा छतां केवळी भगवान निष्परिग्रही छे. केमके तेमने
मोह नथी. अने मोह ते ज परिग्रह छे.
अने ए समजणनी द्रढ प्रतीति–साची श्रद्धा करवी जोईए. आटलुं करशो तो आत्मधर्मनुं वांचन आपने खूब
आनंददायी–रसदायी लागशे.
‘सम्यक्त्व न मानवुं’ एवो ऊंधो निर्णय तो तुं करी शक्यो के नहि? तो पछी ‘सम्यक्त्व छे’ एवो सवळो निर्णय
पण ज्ञानी पोताथी जरूर करी शके छे. पोताने सम्यक्त्व छे के नहि– ते बीजाने पूछवुं न पडे. सम्यक्त्वनो निर्णय
नथी थई शकतो एम सर्वथा एकांत मानवुं ते मिथ्यात्व छे. सम्यक्त्वना सूक्ष्म परिणामने केवळी भगवान सीधा
जाणे अने छद्मस्थने परोक्ष ज्ञानमां स्वसंवेदनवडे पोताने पोताना सम्यक्त्वनो निर्णय थाय छे–एम प्रत्यक्ष अने
परोक्ष बंने प्रमाणने मानवा जोईए. पण एकांत केवळी ज जाणी शके अने पोते कोई रीते न जाणी शके एम मानवुं
नहि. सम्यग्दर्शन थतां जीवने पोताने स्वभावनी निःशंकता थाय छे अने पोताना सम्यग्दर्शननो पोताने निःसंदेह
निर्णय थाय छे. आ श्रद्धानुं अर्थात् सम्यग्दर्शननुं साचुं स्वरूप ओळखावाय छे. सम्यग्द्रष्टिने पण पोताना
सम्यक्त्वनो निर्णय न थई शके एम जे माने छे तेओ सम्यग्दर्शनना स्वरूपने समज्या नथी.
स्वरूपनो अनुभव थयो अने पोताने तेनी खबर न पडे एम बने ज नहि. चैतन्य एवो आंधळो नथी के पोताने
पोताना स्वसंवेदननी खबर न पडे! अल्प काळे निःसंदेह मुक्ति छे एवी प्रतीत सम्यग्दर्शन थतां जीवने पोताने
थाय छे.
पोतानी मिथ्याद्रष्टि ज माने तो पछी साधकपणुं क्यां रह्युं? माटे पोताने स्वानुभवनी प्रतीत वडे सम्यग्दर्शननो
निर्णय थया पछी शंका न करवी.