पण साक्षात् भगवाननी पूजा करी परंतु–ज्ञानस्वभावी रागरहित पोताना निरालंबन आत्मस्वरूपने समज्यो नहि
एटले सम्यग्दर्शन प्रगट कर्युं नहि तेथी ज गमार थईने–अज्ञानीपणे अनंत संसारमां रखडयो. भगवान जुदा अने
हुं जुदो, मारा स्वरूपथी हुं पण भगवान ज छुं आवी साची ओळखाण वगर भगवाननी पूजा करे तो तेनाथी
धर्मनो लाभ थाय नहि कांई भगवान कोईने सम्यग्दर्शन आपी दे तेम नथी, धर्म कोईना आशीर्वादथी मळतो नथी,
मात्र पोतानी ओळखाणथी ज धर्म थाय छे, ते सिवाय बीजा कोई उपायथी धर्मनी शरूआत थती नथी.
भण्यो छतां आत्मानी रुचि अने भान कर्या वगर अनंत दुःखी थईने संसारमां रखडयो. उपादान स्वरूप आत्मानुं
भान पोते न करे तो निमित्तो शुं करवा समर्थ छे? जैननुं द्रव्यलिंग अने भगवान ए तो निमित्त छे अने खरेखर
तो क्षमानो शुभराग तेमज शास्त्रनुं ज्ञान ते पण निमित्त छे, ते बधां निमित्तो होवा छतां पोतानी भूलना कारणे ज
जीवने सुख थतुं नथी. एक मात्र सम्यग्दर्शन सिवाय बीजुं कोई आ जीवने सुखी करवा समर्थ नथी.
प्रगटतुं होय तो निमित्त तो घणा जीवोने छे छतां बधाने केम ते प्रगटतुं नथी?
मने देव–गुरु–शास्त्र के शुभराग वगेरे पर निमित्तो आपी देशे एम जे माने छे तेने अहीं ग्रंथकारे ‘गमार’ मूर्ख
कह्या छे. अरे. गमार! तुं स्वभावने भूलीने निमित्ताधीनद्रष्टिथी ज रखडयो छो, तारा ज दोषथी तुं रखडयो छो.
तारामां स्वतंत्र सुख छे एम तुं मानतो ज नथी तेथी ज तने सुखनो अनुभव नथी, परंतु कर्मोए तारुं सुख दाबी
राख्युं नथी. माटे तुं तारी मान्यता फेरव.
तो तुं भगवान छो माटे तारा स्वभावनी ओळखाण वडे तुं तारी पर्यायनुं गमारपणुं टाळ. परंतु जे पोतानी भूलने
ज स्वीकारे नहि अने निमित्तोनो दोष काढया करे ते पोतानी भूलने टाळवानो प्रयत्न करे नहि अने तेथी तेनुं
गमारपणुं टळे नहि. सम्यग्दर्शनना अभावे मिथ्याद्रष्टिपणे गांडा जेवो थईने स्वभावने भूल्यो अने निमित्तोनी
श्रद्धा करी परंतु स्वसन्मुख थईने पोतानी श्रद्धा करी नहि तेथी ज अनंतसंसारमां अवतार करीने दुःख भोगव्युं छे.
‘अमुक निमित्त होय तो आम थाय अने अमुक निमित्त होय तो तेम थाय’ ए प्रमाणे पराधीनद्रष्टि ज राखी तेथी
सुख थयुं नहि, परंतु ‘हुं स्वतंत्र छुं, मारा उपादानथी हुं मारुं जे करुं ते थाय, मने रोकवा कोई समर्थ नथी’ आम
उपादाननी साची समजणथी पराधीनद्रष्टिनो नाश करतां ज जीवने पोताना सुखनो विलास (भोगवटो) थाय छे,
माटे हे निमित्त! एक उपादाननी जागृतिथी ज जीवने सुख थाय छे, जीवने सुखी थवामां निमित्तोनी कांई ज मदद
नथी. जेम चक्रवर्ती पुरुष होय त्यां पटावाळा हाजर ज होय परंतु ते पुरुषनुं चक्रवर्तीपणुं कांई पटावाळाने लीधे
नथी, तेम जीव ज्यारे पोतानी जागृतिथी सम्यग्दर्शनादि प्रगट करी सुखी थाय त्यारे निमित्तो हाजर स्वयं होय छे
परंतु जीवना सुखना तेओ कर्ता नथी. जीव पोते जो साची समजण न करे तो कांई निमित्तो तेने सुखी करवा समर्थ
नथी.