गोसळीयो दस–बार वर्षनी उंमरनो थयो त्यारे तेनी बाए तेने थोडाक रूपिया आपीने कह्युं के तुं बाजुना शहेरमां
जईने कांईक माल लावीने वेपार कर, जेथी गुजरान चाले. गोसळीयाए कह्युं–बा, हुं मोटा शहेरनी बजारमां जाउं ने
त्यां बजारमां घणा माणसोनी भीड वच्चे गोसळीओ खोवाई जाय तो? आ सांभळतां ज तेनी माए विचार्युं के–
अररर! गजब थईने! तुं पोते गोसळीयो, ने तुं खोवाई जा? माताए कह्युं–जो भाई! तुं पोते गोसळीयो छो,
गोसळीयो क्यांय खोवाय जाय नहि; छतां जो तने गोसळीयो खोवाई जवानी शंका पडे तो तारा हाथमां आ दोरो
बांधी दउं छुं ते दोरो जोईने नक्की करी लेजे. एम कहीने माताए तेना हाथे दोरो बांधी दीधो अने गोसळीयाभाई
तो बाजुना शहेरमां खरीदी करवा उपडया.
अने ज्यां सटोडियानी बजार हती त्यां घणा माणसो जोईने विचार्युं के अहीं घणा माणसो छे तेथी सस्तो भाव हशे.
एम धारीने ते त्यां गयो. एने लेवा’ ता हळदर, मरचां, ने गयो सटाबजारमां! सटाबजारमां घणां माणसोनी
दोडादोडी वच्चे तेना हाथनो दोरो छूटी गयो.
तो नथी गयोने? माटे लाव दोरो तपासी जोऊं...हाथ सामे जोतां दोरो न देखाणो...‘हाय, हाय! गोसळीयो
क्यांय खोवाई गयो!’ एम धारीने ए तो आखा शहेरमां गोसळीयाने शोधवा मंडयो...सांज सुधी रखडयो
पण शहेरमां क्यांय गोसळीयो जडयो नहि. केमके तेनी माए कह्युं हतुं के जेने हाथे दोरो बांध्यो होय तेने
गोसळीया तरीके ओळखी लेजे. पण एने दोरो देखाणो नहि. गोसळीयो पोते अने शोधे बहारमां, ए तो क्यांथी जडे? छेवटे सांजे तेणे विचार्युं के आ शहेरनी भीडथी कंटाळीने गोसळीयो तेना गामडामां पाछो चाल्यो
गयो हशे, माटे हवे गामडामां जईने शोधुं. एम धारीने ते पाछो गामडामां गयो, अने घेर जईने माताने
कह्युं–अरे बा! गोसळीयो तो खोवाई गयो! घणी तपास करी पण पाछो जडयो नहि. तेनी माताए कह्युं–
भाई! तुं थाकी गयो हईश तेथी सूई जा, पछी आपणे गोसळीयाने गोतशुं. गोसळीयो सूई गयो; त्यारे तेनी
माए तेना हाथे दोरो बांधी दीधो. थोडीवारे गोसळीओ जाग्यो अने हाथ तरफ जोयुं तो त्यां दोरो देखाणो तरत
ज ते बोली उठयो– ए बा, गोसळीयो जडी गयो. माताए कह्युं–अरे दीकरा! गोसळीयो क्यांय खोवाणो न
हतो, गोसळीयो तो गोसळीयामां ज हतो. दोरा वखते ते ज हतो. अने दोरो छूटयो त्यारे पण ते ज हतो. पण
तने भ्रम पडी गयो हतो तेथी तुं बहारमां शोधतो हतो.
धर्मनो वेपार करो तो शांति प्रगटे. आ सांभळीने हजी आत्मानी समजणनी कांई महेनत कर्या पहेलां तो गोसळीया
जेवो अज्ञानी जीव कहे छे के–प्रभु! धर्म तो समजवो छे परंतु पछी घणा कर्मनो उदय आवे अने आत्माने भूली
जवाय तो?–धर्मनो वेपार करतां करतां कर्मनी भीड वच्चे हुं आखो आत्मा पोते ज खोवाई जऊं तो? हजी धर्म
कर्या पहेलां ज अज्ञानीने आवी शंका ऊठे छे तो ते धर्म केवी रीते करशे? सद्गुरु तेने कहे छे के अरे नमाला! तने
तारा आत्मानी श्रद्धा नथी, तारा चैतन्य तत्त्वनुं जोर भासतुं नथी