थतो नथी, अनुभव तो स्वभावना ज आश्रये छे. खरेखर स्वभाव अने स्वभावनी अनुभूति अभेद थवाथी एक
ज छे, जुदां नथी. अने जेम कोई पासे रूपियानी मूडी होय नहि पण मात्र नामुं लख्या करे ने विचार कर्या करे तेथी
कांई तेनी पासे मूडी थई जाय नहि, तेम आत्मस्वभावना आश्रय वगर, मात्र शास्त्र वांचवाथी के आत्मा संबंधी
विकल्प करवाथी सम्यग्दर्शन प्रगटे नहि.
स्वभावना ज आश्रये स्वभावनो अनुभव करवो ते ज सम्यग्दर्शन छे.
ते आ कर्ताकर्म अधिकारमां बताव्युं छे. आत्मा जड कर्म बांधे अने कर्मो आत्माने नडे–ए वात तो अहीं छे ज नहि.
परंतु ‘हुं शुद्ध छुं’ एवो जे मननो विकल्प ते पण धर्मात्मानुं कार्य नथी. पण स्वभावनो अनुभव स्वभावना ज
आश्रयथी थाय छे, माटे शुद्धस्वभावनो आश्रय ते ज धर्मात्मानुं कार्य छे.
थई जाय, के सारा निमित्तना अवलंबनथी आत्माने धर्ममां मदद मळे–एवी स्थूळ मिथ्यामान्यता तो सम्यग्दर्शनथी
घणी घणी दूर छे. दया, दान, भक्ति, व्रत, उपवास, साचा देव–गुरु–शास्त्रनी श्रद्धा, जात्रा, शास्त्रनुं जाणपणुं–ए
बधा खरेखर रागना रस्ता छे, ते कोईना आश्रये आत्मस्वभावनो निर्णय थतो नथी, केम के आत्मस्वभावनो
निर्णय तो अरागी छे, श्रद्धा–ज्ञानरूप छे; वीतरागी चारित्रदशा प्रगटया पहेलां वीतरागीश्रद्धा ने वीतरागीज्ञान वडे
स्वभावनो अनुभव करवो ते ज सम्यग्दर्शन अने सम्यग्ज्ञान छे. अने एवो अनुभव करनार जीव ज समयसार छे.
एवो अनुभव प्रगट न कर्यो अने उपर जणावेल दया, दान, भक्ति, व्रत, जात्रा वगेरे बधुं कर्युं तो तेथी शुं?–एवुं
तो अभव्य जीव पण करे छे.
करीने सम्यग्दर्शन प्रगट कर्युं तेथी शुं? मात्र सम्यग्दर्शन प्रगट कर्युं तेमां बधुं आवी गयुं?
जेवो आनंद सिद्ध भगवाननो छे तेवी ज जातना आनंद नो अंश पोताने वर्तमानमां अनुभवाय छे. सम्यग्दर्शन
थतां अल्पकाळमां ते जीव सिद्ध थवाना ज. वर्तमानमां ज पोताना परिपूर्ण स्वभावने पामीने सम्यग्द्रष्टि कृतकृत्य
थई जाय छे, अने पर्यायमां क्षणे क्षणे वीतरागी आनंदनी वृद्धि थती जाय छे. स्वप्ने पण तेओ पर पदार्थने पोतानुं
मानता नथी, ने परमां के विकारमां सुखबुद्धि होती नथी. आवुं अपार माहात्म्य सम्यग्दर्शननुं छे. ए सम्यग्दर्शन ज
आत्माना धर्मनुं मूळ छे. माटे ज्ञानीओ कहे छे के ए सम्यग्दर्शन वगर जीवे बधुं कर्युं तेथी शुं? सम्यग्दर्शन वगर
बधुं थोथां छे, रणमां पोक समान छे, एकडा वगरना मिंडा समान छे. ए सम्यग्दर्शन कोई पण परना आश्रये के
विकल्पना अवलंबने थतुं नथी, पण पोताना शुद्धात्मस्वभावना ज आश्रये थाय छे. स्वभावनो आश्रय करतां ज
विकल्पनो आश्रय छूटी जाय छे. पण विकल्पना लक्षे विकल्पनो आश्रय टाळवा मागे तो टळी शके नहि.
धर्मी जीवने ते न होय तेथी कांई तेना धर्मने वांधो आवतो नथी, केमके धर्मीनो धर्म कोई परना आश्रये, रागना
आश्रये के शास्त्रना जाणपणाना आश्रये टकेलो नथी पण पोताना त्रिकाळी स्वभावना ज आधारे धर्मीनो धर्म
प्रगटयो छे, तेना ज आधारे टक्यो छे, ने तेना ज आधारे वृद्धिगत थईने पूर्णता थाय छे.