मनुष्यभवमां जीवनुं मुख्य कर्तव्य यथार्थ रीते वस्तुविज्ञान प्राप्त करी लेवानुं छे. वीतराग सर्वज्ञे स्वयं प्रत्यक्ष
जाणीने उपदेशेलुं वस्तु–विज्ञान विशाळ छे अने ते अनेक आगमोमां विस्तरेलुं छे. ते विशाळ वस्तुविज्ञानना
रहस्यभूत सार आ नानी पुस्तिकामां प्रगट करवामां आव्यो छे, कारण के अनेक आगमोना अभ्यासीहुं पण
घणी वार ते वस्तुविज्ञाननुं खरुं रहस्य खेंची शकता नथी.
विश्वनो दरेके दरेक पदार्थ सामान्य–विशेषात्मक छे. सामान्य पोते ज विशेषरूपे ऊखळे छे–परिणमे छे.
पापभावरूप विशेषमां परिणमनार जीवद्रव्यने अमुक (प्रतिकूळ कहेवाती) सामग्रीनो ज संयोग थाय,
शुद्धभावरूप विशेषमां परिणमनार जीवद्रव्यने कर्मादिक संयोगनो अभाव ज थाय’ –ईत्यादि अनेकानेक प्रकारनो
सहज निमित्त–नैमित्तिक संबंध विश्वना पदार्थोमां प्रवर्ते छे. निमित्त–नैमित्तिकपणे प्रवर्तता पदार्थोमां परतंत्रता
लेश पण नथी. सौ पोतपोताना विशेषोरूपे ज स्वतंत्रपणे छतां न्यायसंगतपणे ऊखळ्या करे छे.
परमां पोतानुं कांई कर्तृत्व नथी एम निर्णय करी, निजद्रव्यसामान्यनी श्रद्धारूपे परिणमी तेमां लीन थई जवारूप
विशेष ते ज सुखपंथ छे, ते ज परम पुरुषार्थ छे. अज्ञानीओने परनो फेरफार करी शकवामां ज पुरुषार्थ भासे छे,
संकल्पविकल्पोना उछाळामां ज पुरुषार्थ भासे छे, परंतु विश्वना सर्वभावोना नियतपणानो निर्णय जेमां गर्भित
छे एवी द्रव्यसामान्यनी श्रद्धा करी तेमां डूबी जवारूप जे यथार्थ परम पुरुषार्थ ते तेने ख्यालमां ज आवतो नथी.
परिणमन कर्युं होत तो संसार परिभ्रमण होत नहि.
परमोपकारी सद्गुरुदेव श्री कानजीस्वामी सोनगढमां हंमेशांं मुमुक्षुओ समक्ष जे आध्यात्मिक प्रवचनो करे छे
तेमांथी केटलांक वस्तु–विज्ञानना सारभूत प्रवचनो आमां प्रकाशित करवामां आव्यां छे. जे मुमुक्षुओ तेमां
चैतन्यसामान्यनी रुचिपणे परिणमी तेमां लीन थशे, ते अवश्य शाश्वत परमानंददशाने पामशे.
निर्णय विना शास्त्रोनी मात्र धारणा करवाथी किंचित् धर्म मानता होय, ते ते सर्व प्रकारना जीवो आ
पुस्तिकामां कहेला परमप्रयोजनभूत भावोने जिज्ञासुभावे शांतिथी गंभीरपणे विचारो अने अनंतकाळथी रही
कल्याण करो. तेमां ज आ मानवजीवननुं साफल्य छे.