Atmadharma magazine - Ank 053
(Year 5 - Vir Nirvana Samvat 2474, A.D. 1948).

< Previous Page   Next Page >


PDF/HTML Page 5 of 17

background image
: ૬૮ : આત્મધર્મ : ફાગણ : ૨૪૭૪ :
લાગણી નથી, સ્વભાવમાં રહીને શુભ કે અશુભ લાગણી કર્યા વગર જાણવું તે જ મારૂં સ્વરૂપ છે. જે શુભ
લાગણી થઈ તે મારું કર્તવ્ય નથી અને તેનાથી આત્માનું કલ્યાણ નથી. મારા સ્વભાવના લક્ષે જેટલી વીતરાગતા
થઈ તેટલો મને લાભ છે. ક્રોધની કે ક્ષમાની લાગણી કોઈ પરના કારણે થતી નથી. ધર્મીને કદાચ ક્રોધ થઈ આવે
તો પણ જાણે છે કે ખરેખર આ ક્રોધનો હું જ્ઞાતા છું, પણ તેનો કર્તા નથી.
ક્ષણિક ક્રોધની લાગણી થઈ તે મારા સ્વરૂપની ચીજ નથી. અને પરને કારણે ક્રોધ થયો નથી, તેથી તેઓ
તે વખતે ખરેખર ક્રોધની લાગણી પ્રત્યે ઉદાસીન વર્તે છે. ‘હું ક્રોધનો જ્ઞાતા છું’ એમ વારંવાર ગોખવું પડતું નથી,
પરંતુ વીતરાગી જ્ઞાન સ્વભાવનું ભાન થતાં એવું પરિણમન સહજ હોય છે. જ્ઞાનસ્વભાવમાં જ એકત્વપણે
પરિણમે છે તેથી ક્રોધાદિ સર્વે ભાવોના જ્ઞાતા જ છે. ક્રોધ થતાં તેમને સ્વરૂપમાં સંદેહ પડતો નથી તેમ જ
સમ્યગ્દર્શનાદિમાં પણ શંકા પડતી નથી, પણ તે જ વખતે ક્રોધથી ભિન્નપણાનું ભાન ચાલુ છે–એટલે તે અપેક્ષાએ
તો ક્રોધ વખતે પણ તેમને સ્વભાવના લક્ષે અંશે સહનશીલતા પ્રગટ છે.
() િક્ત સ્રૂ : આત્માના જ્ઞાનસ્વભાવની ઓળખાણ વગર પરમાર્થે સહન શક્તિ હોય જ
નહિ. ‘સહન કરવું’ તે દુઃખરૂપ નથી પણ આનંદ અને વીતરાગતારૂપ છે. જેટલે અંશે શુભ કે અશુભ રાગ થાય
તથા દુઃખ લાગે તેટલે અંશે સહનશક્તિનો અભાવ છે. સ્વભાવના ભાનપૂર્વક આનંદની એકાગ્રતાથી જેટલા
રાગદ્વેષ ક્રોધાદિ ટળ્‌યા તેટલી સાચી સહનશક્તિ છે. પરંતુ જેઓ શુભરાગમાં સંતોષ માને છે તેઓને સાચી
સહનશક્તિ નથી, કેમકે પુણ્ય પ્રત્યે રાગ અને પાપ પ્રત્યે દ્વેષ એવો વિષમભાવ તેને સદાય વર્તે છે. પુણ્યની રુચિ તે
જ સ્વરૂપ ઉપરનો મહા ક્રોધ છે. પુણ્ય–પાપ રહિત સ્વભાવના ભાનપૂર્વક જે પુણ્ય–પાપનો અને સંયોગનો માત્ર
જ્ઞાતા રહી ગયો તેને જ સાચો સમતાભાવ છે અને તેને જ સાચી સહનશક્તિ છે. એવી વીતરાગી સહનશક્તિ
સમ્યગ્દર્શન વગર હોય નહિ. શુભભાવરૂપ ક્ષમા તો જીવે અનંતવાર કરી છે પણ પુણ્ય અને પાપ બંને મારૂં સ્વરૂપ
નથી, જ્ઞાન સ્વરૂપમાં રાગ કરવાપણું નથી, એમ સ્વભાવના લક્ષે વીતરાગી ક્ષમા કદી પણ કરી નથી.
() મ્ગ્ર્ : એક સેકંડનું સમ્યગ્દર્શન અનંત જન્મમરણનો નાશ કરે છે.
સમ્યગ્દર્શન પ્રગટ કરતાં જ આત્માનું પરિણમન નિર્મળ થવા માંડે છે, અને અલ્પકાળે મોક્ષ થાય છે. તે
સમ્યગ્દર્શનનો ઉપાય આત્માની સાચી સમજણ કરવી તે જ છે, પરંતુ કોઈ રાગની ક્રિયા વડે કે કરોડો રૂપિયા
ખરચવાથી સમ્યગ્દર્શન થતું નથી. સમ્યગ્દર્શન સહજ છે, પોતાના સ્વભાવ સાથે તેનો સંબંધ છે. જે ભાવ
જરાપણ કષ્ટદાયક લાગે કે અરુચિકર લાગે તે ભાવમાં ધર્મ નથી, ધર્મ ભાવ તો શાંતિદાયક છે.
–૧૬–
વીર સં. ૨૪૭૨ : વૈશાખ વદ ૧૪
(ગાથા – ૧૭)
(૧૭૫) સમ્યગ્દશન કરણરૂપ જનવચન : – સમ્યર્ગ્દશન તે કલ્યાણનું મૂળ છે, એમ કહ્યું. હવે
શ્રીઆચાર્યદેવ કહે છે કે આવું સમ્યગ્દર્શન જિનવચનથી પમાય છે, માટે તે જિનવચન જ સર્વ દુઃખને હરનાર છે.
જિનવચન છે તે ઔષધ છે; તે ઔષધ અનાદિથી જીવને ઈન્દ્રિયોના વિષયભૂત પદાર્થોમાં જે સુખબુદ્ધિ છે તે
છોડાવે છે. તે જિનવચનો અમૃત સરખાં છે કેમકે તે જન્મ–જરા–મરણરૂપી રોગને હરનારાં છે અને સર્વ દુઃખોનો
ક્ષય કરનારાં છે. અહીં માત્ર યથાર્થ નિમિત્તનું જ્ઞાન કરાવ્યું છે, પણ તે નિમિત્તથી સમ્યગ્દર્શન થાય છે એમ
સમજવું નહિ. પણ જે જીવ સમ્યગ્દર્શન પ્રગટ કરે તેને નિમિત્ત તરીકે જિનવચન જ હોય છે એમ સમજવું.
જીવ પોતાના સ્વરૂપને ભૂલીને વિષયોમાં સુખબુદ્ધિ કરે છે તેથી તે દુઃખી થાય છે. જિનવચનવડે સ્વ–
પરનું ભેદવિજ્ઞાન થતાં વિષયોમાં સુખબુદ્ધિ ટળી જાય છે; એ રીતે જિનવચનરૂપી ઔષધવડે અજ્ઞાન–મિથ્યાત્વનું
વિરેચન થાય છે. જેમ રોગોમાં ઔષધિ નિમિત્ત છે તેમ વિષય સુખનું વિરેચન કરાવવામાં જિનવચનો રૂપી
ઔષધ નિમિત્ત છે, તેને ઉપચારથી ઉપકારી પણ કહેવાય છે. સમ્યગ્દર્શન વડે આત્મસ્વભાવના સુખનો અનુભવ
પ્રગટે ત્યારે વિષયો પ્રત્યે સહજે વૈરાગ્ય થાય છે. જ્યાંસુધી સમ્યગ્દર્શનવડે સ્વભાવસુખને ન અનુભવે ત્યાંસુધી
વિષયો પ્રત્યે સાચો વૈરાગ્ય આવે નહિ.
() િ મ્ગ્ર્ ? : અહીં આચાર્યભગવાન સમ્યગ્દર્શનના સાચા
નિમિત્તને ઓળખાવે છે. સમ્યગ્દર્શનમાં નિમિત્તરૂપ કોઈ કુદેવ–કુગુરુ–કુશાસ્ત્રના વચનો ન હોય પણ જિનદેવનાં
વચનો