Atmadharma magazine - Ank 055
(Year 5 - Vir Nirvana Samvat 2474, A.D. 1948).

< Previous Page   Next Page >


PDF/HTML Page 25 of 33

background image
: ૧૨૦ : આત્મધર્મ : ૫૫
સ્વભાવ તે જ પોતાનો ઈશ્વર છે. તે સ્વભાવની દ્રષ્ટિ કરીને તેમાં એકતા કરવી તે જ સંસારનો નાશ કરવાનો
ઉપાય છે. જેને ચૈતન્યસ્વભાવની દ્રષ્ટિ ન થઈ તેને સંસાર નાશ કરવાનો ઉપાય હાથ આવ્યો નથી, અને જેને
ચૈતન્યસ્વભાવની દ્રષ્ટિ થઈ છે તે જીવ સંસારનો નાશ કરીને મુક્તિ પામે છે.
બાલવિભાગ
ભરવાડ અને પંડિત
એક નાનું ગામડું હતું, તેમાં એક જ્ઞાની રહેતા
હતા. તે હંમેશાં જંગલમાં એકલા ફરવા જતા હતા.
એકવાર જંગલમાં તેને એક ભરવાડ મળ્‌યો.
આ જ્ઞાનીને જંગલમાં એકલા જોઈને તે નવાઈ પામ્યો.
અને તેમના સામે જ એકી ટસે જોઈ રહ્યો.
જ્ઞાની પુરુષ તે ભરવાડની જિજ્ઞાસા પારખી
ગયા. તેણે ભરવાડને પાસે બોલાવ્યો–કે એ ભાઈ,
અહીં આવ. ભરવાડ આવ્યો ત્યારે તેને કહ્યું–તારા
અંતરમાં તું એમ વિચાર કે ‘હું જ્ઞાનસ્વરૂપ ભગવાન
છું. ’ જ્ઞાનીની એ વાત સાંભળીને ભરવાડ બહુ જ
રાજી થયો અને જેમ જ્ઞાનીએ કહ્યું હતું તેમ તેણે કર્યું.
અને ખરેખર પોતાના આત્માને ભગવાન તરીકે
ચિંતવતાં ચિંતવતાં તેને થોડા વખતમાં આત્માની
સાચી ઓળખાણ થઈ અને તે સમ્યગ્દર્શન પામ્યો.
જુઓ–બાળકો, ભરવાડની કેવી સરળતા ને
પાત્રતા! થોડા દિવસ પછી તે જ્ઞાનીને એક પંડિત
મળ્‌યા. તે ઘણા શાસ્ત્રો ભણેલા હતા અને બહુ પ્રખ્યાત
હતા. તેની સાથે વાત કરતાં જ્ઞાનીએ કહ્યું કે ‘આપણો
આત્મા જ ભગવાન છે. ’ આ સાંભળતા જ તે પંડિતનું
મોઢું બગડી ગયું અને તેણે કહ્યું કે અરે ભાઈ, એ શું
બોલ્યા? અત્યારે આત્માને ભગવાન ન કહેવાય.
જ્ઞાનીએ તેને ઘણી ઘણી રીતે સમજાવ્યા, કે આત્માનો
સ્વભાવ ભગવાન જેવો જ છે. માટે આત્મા અત્યારે જ
ભગવાન છે. અને પોતાના આત્માને ભગવાન
માનવાથી જ ભગવાન થવાય છે.–જ્ઞાનીએ ઘણું
સમજાવ્યું, પણ તે પંડિતે એકે વાત માની નહિ, અને
ગુસ્સે થઈને ચાલ્યો ગયો.
જુઓ, શાસ્ત્ર ભણ્યો પણ, ‘પોતાનો આત્મા
ભગવાન છે’ એ વાત હૈયે ન બેઠી.
બાળકો, ઉપરના બે માંથી સાચો પંડિત કોણ? એ તમે
ઓળખી લેજો.
અક્ષય ત્રીજ : ભગવાનનું પારણું
(૧) વૈરાગ્ય
શ્રી ઋષભદેવ ભગવાન રાજસભામાં બિરાજી
રહ્યા છે. દેવાંગનાઓ ભક્તિથી નૃત્ય કરી રહી છે.
અચાનક ‘નીલાંજના’ નામની દેવીનું આયુષ્ય પૂરું થયું
ને તે મૃત્યુ પામી. આવી સંસારની અનિત્યતા જોતાં જ
ભગવાનના અંતરમાં એકદમ વૈરાગ્ય જાગૃત થયો, ને
રાજપાટ ત્યાગી પવિત્ર જિનદીક્ષા ધારણ કરી.
(૨) વર્ષીતપ
મુનિ થયા પછી પ્રભુશ્રી આત્મધ્યાનમાં લીન
થયા; છ મહિના સુધી એક જ આસને બેસી રહ્યા.
તેઓ આત્માના આનંદમાં એવા લીન હતા કે આહાર
લેવાનો વિચાર જ ન થયો.
છ મહિના પછી આહાર લેવાનો વિચાર થયો.
પરંતુ મુનિઓને આહારદાન કેવી રીતે અપાય તે કોઈ
લોકો જાણતા ન હતા. તેથી કોઈ લોકો તો હીરામાણેકના
થાળ ભરીને ભગવાનને આપવા માંડતા, કોઈ વસ્ત્ર
વગેરે આપવા માંડતાં. પરંતુ ભગવાન તો વીતરાગી
મુનિ, તે હીરા–માણેક વગેરેને શું કરે?
મહામુનિ શ્રીઆદિનાથ પ્રભુ મૌનપણે નગરમાં
આહાર માટે જાય, ને વિધિપૂર્વક આહાર ન મળે એટલે
એમ ને એમ જંગલમાં પાછા ફરે ને આત્માના ધ્યાનમાં
એકાગ્ર થઈ જાય, આવી તપશ્ચર્યા કરતાં કરતાં
ભગવાનને એક વર્ષ કરતાં ય વધારે કાળ વીતી ગયો.
ભગવાનને વર્ષના ઉપવાસ થયા. પણ ભગવાનને જરાય
દુઃખ નથી, ખેદ નથી, થાક નથી, કંટાળો નથી. તેઓશ્રી
તો શરીરનું લક્ષ છોડીને અને આહારનો વિચાર છોડીને
વારંવાર આત્માના ધ્યાનમાં મસ્ત થઈ જાય છે, તેઓ
અપૂર્વ આનંદ ભોગવે છે, મહા સુખી છે.
(૩) શ્રીઋષભદેવનું પારણું
એ રીતે વિચરતાં વિચરતાં ભગવાન
હસ્તિનાપુરમાં પધાર્યા. ત્યાંના રાજા સોમપ્રભ હતા ને
તેમને શ્રેયાંસકુમાર નામના ભાઈ હતા. તે બંને મહા
ધર્માત્મા હતા.