उपाय छे. जेने चैतन्यस्वभावनी द्रष्टि न थई तेने संसार नाश करवानो उपाय हाथ आव्यो नथी, अने जेने
चैतन्यस्वभावनी द्रष्टि थई छे ते जीव संसारनो नाश करीने मुक्ति पामे छे.
अहीं आव. भरवाड आव्यो त्यारे तेने कह्युं–तारा
अंतरमां तुं एम विचार के ‘हुं ज्ञानस्वरूप भगवान
छुं. ’ ज्ञानीनी ए वात सांभळीने भरवाड बहु ज
अने खरेखर पोताना आत्माने भगवान तरीके
चिंतवतां चिंतवतां तेने थोडा वखतमां आत्मानी
साची ओळखाण थई अने ते सम्यग्दर्शन पाम्यो.
हता. तेनी साथे वात करतां ज्ञानीए कह्युं के ‘आपणो
आत्मा ज भगवान छे. ’ आ सांभळता ज ते पंडितनुं
मोढुं बगडी गयुं अने तेणे कह्युं के अरे भाई, ए शुं
बोल्या? अत्यारे आत्माने भगवान न कहेवाय.
ज्ञानीए तेने घणी घणी रीते समजाव्या, के आत्मानो
स्वभाव भगवान जेवो ज छे. माटे आत्मा अत्यारे ज
भगवान छे. अने पोताना आत्माने भगवान
मानवाथी ज भगवान थवाय छे.–ज्ञानीए घणुं
गुस्से थईने चाल्यो गयो.
ओळखी लेजो.
अचानक ‘नीलांजना’ नामनी देवीनुं आयुष्य पूरुं थयुं
ने ते मृत्यु पामी. आवी संसारनी अनित्यता जोतां ज
भगवानना अंतरमां एकदम वैराग्य जागृत थयो, ने
राजपाट त्यागी पवित्र जिनदीक्षा धारण करी.
लेवानो विचार ज न थयो.
लोको जाणता न हता. तेथी कोई लोको तो हीरामाणेकना
थाळ भरीने भगवानने आपवा मांडता, कोई वस्त्र
वगेरे आपवा मांडतां. परंतु भगवान तो वीतरागी
मुनि, ते हीरा–माणेक वगेरेने शुं करे?
एम ने एम जंगलमां पाछा फरे ने आत्माना ध्यानमां
एकाग्र थई जाय, आवी तपश्चर्या करतां करतां
भगवानने एक वर्ष करतां य वधारे काळ वीती गयो.
भगवानने वर्षना उपवास थया. पण भगवानने जराय
दुःख नथी, खेद नथी, थाक नथी, कंटाळो नथी. तेओश्री
तो शरीरनुं लक्ष छोडीने अने आहारनो विचार छोडीने
वारंवार आत्माना ध्यानमां मस्त थई जाय छे, तेओ
अपूर्व आनंद भोगवे छे, महा सुखी छे.
तेमने श्रेयांसकुमार नामना भाई हता. ते बंने महा
धर्मात्मा हता.