ते जीव अनादिथी निगोददशामां ज अनंत अनंत दुःखो सहतो थको तेमां ज जन्म–मरण करतो हतो.
शरीरमां अनंत जीवो रहे छे तथा तेमने एक स्पर्शेन्द्रिय ज होय छे. तेमने ज्ञाननो उघाड पण अति अल्प छे.
प्रचूर मोहावेशथी. तेओ घेरायेला होय छे. तेओ एक श्वासोच्छ्वासमां अढार वखत जन्म–मरण करे छे. आवां
अपार दुःखने सहतो एवो ते जीव एक वार कंईक मंद कषायरूपना परिणामथी मरण करीने एक सुप्रसिद्ध
शेठना घेर पुत्र थईने ऊपज्यो.
कामना हती. तेओ कायम नियमपूर्वक देवदर्शन, शास्त्र–स्वाध्याय तथा मुनिराजना चरणकमळ पासे भक्तिपूर्वक
देशना श्रवण करवानुं चूकता नहि. शेठे नगरमां अनेक जिनमंदिरो बंधाव्या हतां तेम ज तेमना घरमां पण एक
सुंदर भव्य जिनमंदिर हतुं. शेठ खरेखर एक रूडा आत्मार्थी जीव हता. शेठनी माफक शेठाणी तथा तेमनुं आखुंये
कुटुंब संस्कार अने धर्मभावनाथी रंगायेलुं हतुं.
कपडांलत्ता वहेंचवामां आव्यां. शेठे पुत्रनुं नाम वीरेन्द्रकुमार राख्युं.
चेष्टा प्रत्ये टगरटगर जोया करे. वीरेन्द्रनी सौम्य सुंदर मुखाकृति अने शांत प्रकृति जोईने लोको आश्चर्य पामता.
आम वीरेन्द्र पांच वर्षनो थतां शेठे पोताने घेर शिक्षको राखीने तेना माटे लौकिक तथा धार्मिक शिक्षणनी गोठवण
करी. लौकिक तेम ज धार्मिक बन्ने प्रकारना अभ्यासमां वीरेन्द्र शीघ्रताथी आगळ वधवा लाग्यो.
शेठने प्राप्त थयो. आहारदाननी विधि पूरी थया पछी सौ मुनिराजना चरणने स्पर्श करीने पोताने कृतार्थ
मानवा लाग्या. वीरेन्द्रे पण मुनिराजना चरणकमळमां उल्लासपूर्वक साष्टांग प्रणाम कर्या. मुनिराजे जरा स्मित
करीने तेना माथा पर हस्त मूकीने शेठ प्रत्ये जोईने कह्युं–“आ जीव आ ज भवमां भगवती जिनदीक्षा धारण
करीने परमानंदमय शाश्वत सिद्धदशाने प्राप्त करशे.” आम कहीने मुनिराज तो जंगल तरफ चाल्या गया, परंतु
विरेन्द्र विषे आ वात सांभळीने शेठ तथा तेना कुटुंबीजनोना हृदयमां हर्षानंदनो प्रवाह वहेवा लाग्यो,
उल्लासमां आवीने शेठे मोटो उत्सव कर्यो. ते दिवसथी ज सौ वीरेन्द्र प्रत्ये अपूर्व भक्ति–प्रेम राखवा लाग्या.
साहित्य, विज्ञान, कविता आदिनो घणो अभ्यास करी लीधो. तथा धार्मिक अभ्यासमां पण चारेय अनुयोगोनो
ठीक ठीक अभ्यास कर्यो. नवतत्त्व, छ द्रव्यो, न्याय, त्रिलोकनी रचना, कर्मनो स्वभाव, श्रावक अने मुनिनां
व्यवहार आचरण तथा वृषभादि त्रेसठ शलाका पुरुषोनुं चरित्र वगेरेनो अभ्यास थतां वीरेन्द्रने आखाय
जगतनी व्यवस्था अने संसार–मोक्षनुं स्वरूप नजर समक्ष जणावा लाग्युं. स्वाध्याय तथा वीतरागी मुनिओना
समागमथी तेणे आत्माना स्वरूपनुं खरुं स्वरूप जाण्युं. तेने अंतरमां निश्चय थयो के अहो! आ अनंत
संसारसागरमां जीवने अनंत दुःखोनुं एक मूळ कारण स्वस्वरूपनी भ्रमणा, मिथ्या मान्यता ज छे. आ अनंत