आत्मस्वभावनी निःशंक श्रद्धा थाय छे. ज्ञानस्वभावनी एवी निःशंक श्रद्धा प्रगट करीने स्वभावमां ढळतां
केवळज्ञान–सामर्थ्यने ते हणी नांखे छे. त्रिकाळ ज्ञानमय जीवनी श्रद्धा करीने जे निःशंक थयो छे ते जीव गुण–
गुणीने विकारथी बचावीने अभेद करे छे, पर्यायने द्रव्यमां लीन करीने ते केवळज्ञान पामे छे.
तेमां तेणे शंका करी छे, तेथी तेनुं ज्ञान आत्माथी जुदुं ज रहेशे अर्थात् तेनुं ज्ञान आत्माने जाणवा तरफ नहि
वळे पण परमां ज एकता बुद्धि करी करीने भवभ्रमणमां रखडया करशे. जेणे जीव अने ज्ञाननी एकतामां
निःशंकता करीने आत्माने जाणवामां ने अनुभववामां पोताना ज्ञानने वाळ्युं छे तेने आत्मस्वभावना आधारे
अहो जीव पोते ज ज्ञान छे माटे ज्ञानने जीवथी जुदाई होवानी जरा पण शंका न करो, ज्ञान स्वभावी आत्मानी
निःशंक प्रतीत करो.
आत्माने जाणवानी जीवे कदी दरकार करी नथी. अनंतकाळथी जे कांई जाण्युं ते मात्र परने जाण्युं छे पण पोताने
जाणवानी दरकार करी नथी. पोतानुं स्वरूप जाण्या वगर परनुं पण साचुं ज्ञान थाय नहि. श्री समयसारनी
चोथी गाथामां आचार्यदेवे कह्युं छे के–पोताना आत्मस्वभावथी विरुद्ध एवी काम, भोग अने बंधननी कथा तो
सर्वे जीवोने सुलभ छे, ते तो जीवे अनंतकाळथी सांभळी छे; तेनो परिचय कर्यो छे ने अनुभव पण कर्यो छे,
परंतु परथी भिन्न पोताना एकत्वस्वभावनी वात पण रुचिथी कदी सांभळी नथी. पोतानो आत्मा–सदा
अंतरमां प्रकाशमान छे अने निर्मळ भेदज्ञानना प्रकाशथी ते स्पष्ट भिन्न देखी शकाय छे, पण पर साथेनी
संगति– सेवा करी नथी ने तेमनी वात रुचिपूर्वक सांभळी नथी; ज्यारे सत्पुरुषनी वाणी सांभळवा मळी त्यारे
पण स्वाश्रयनी रुचि करी नहि ने वाणी वगेरेना लक्षे के पराश्रित व्यवहारना लक्षे अटकी गयो, तेथी
अनंतकाळमां जीव आत्मस्वभावने समज्यो नथी. जेम मगशेळिया पत्थर उपर लाखो मण पाणी पडे तोय ते
पलळे नहि अने कोरडु मगने गमे तेटला पाणीमां बाफो तो पण ते बफाय नहि, तेम जे पोताना
भावश्रुतज्ञानने अंतरमां वाळीने चैतन्य–मूर्ति आत्मस्वभावनो आश्रय करतो नथी अने द्रव्यश्रुतना
अवलंबनने ज ज्ञान मानीने अटके छे एवा जीव उपर सत्पुरुषनी अमृत वाणीनो वरसाद गमे तेटलो वरसे
पण ते पलळतो नथी–तेने धर्म थतो नथी. वाणीना लक्षे धर्म थाय नहि पण स्वभावना आश्रये ज धर्म थाय
स्वभावनो आश्रय न करे तो द्रव्यश्रुतरूप वाणी तेने शुं करे? वाणी तो अचेतन छे, तेना आधारे ज्ञान नथी
आत्मा तरफ न वळतां पर तरफ