पण मात्र वर्तमान पूरतो मंद कषाय छे.
अनंती अनीतिनुं सेवन छे. ईच्छाथी परनुं कार्य पण थतुं नथी अने ईच्छाथी ज्ञान पण थतुं नथी, ईच्छा ते
आत्मानो स्वभाव नथी. ज्ञाननुं कार्य ईच्छा नथी अने ईच्छानुं कार्य परमां थतुं नथी. प्रत्यक्ष देखाय छे के
पोतानो वहालामां वहालो एकनो एक पुत्र होय, ने मांदो पड्यो होय, त्यां ते साजो थई जाय अने मरे नहि
एवी पोतानी घणी ईच्छा होवा छतां ते मरी जाय छे. तारी ईच्छा परमां शुं करे? सौथी नजीक पोतानुं शरीर
छे, तेमां पण पोतानी ईच्छा प्रमाणे कार्य थतुं नथी रोगनी ईच्छा न होवा छतां शरीरमां रोग थाय छे, अने ते
तो शुं करे? प्रमाणिकपणे हुं पैसा रळुं–एवी जेनी मान्यता छे ते अनीतिनुं सेवन करे छे, जैन धर्मनी नीतिनी
तेने खबर नथी. स्व–परनुं भेदज्ञान करवुं ते ज जैनी–नीति छे, ने तेनुं फळ मुक्ति छे.
तेने अनीति कराशे नहि: तेम ज जे प्रतिकूळता आवे तेना उपर अणगमो पण न थाय, तो तेने अनीति छोडी
कहेवाय. जो तेने प्रतिकूळता उपर अरुचि आवे तो नीति उपर ज अरुचि छे, ने तेणे खरेखर अनीति छोडी
रुचिमां ज खरी नीतिनुं पालन अने अनीतिनो त्याग छे स्वभावना आश्रये त्रण काळनी अनीति रुचिमांथी
छूटी गया पछी अस्थिरताना कारणे जे राग–द्वेष थाय छे तेनो पण स्वभावना आश्रये नाश करीने वीतराग
थशे. केम के रागद्वेष थाय छे ते परना कारणे मानता नथी अने ते रागद्वेषनी रुचि नथी तेना राग–द्वेष घणा
मर्यादित छे.
खरुं ब्रह्मचर्य–होय नहि. कोई साचा ब्रह्मचारी होय तेने कोई कहे के तुं मारी साथे अमुक दुष्कर्म कर, नहि तो
शरीर जतुं करे, पण अब्रह्मचर्य सेवे नहि. जो ते प्रसंगे एम अंतरमां अणगमो थाय के अरेरे, ब्रह्मचर्यने कारणे
मरणनो प्रसंग आव्यो–तो तेने खरेखर ब्रह्मचर्यनी रुचि नथी अने अब्रह्मचर्य छोड्युं नथी. मृत्यु आवे छतां
शरीर उपर राग क्यारे न थाय? के शरीरथी भिन्न, रागद्वेष रहित त्रिकाळ स्वभावनुं लक्ष होय तो देह प्रत्ये
ममत्व–बुद्धिनो राग टळी जाय. पहेलांं तो जाणनार देखनार आत्मस्वभावनी ओळखाण करीने श्रद्धानो दोष
टाळवो जोईए, श्रद्धानो दोष टळ्या पछी क्रमे क्रमे अल्पकाळे चारित्रनो दोष पण टळी जाय छे. आ रीते
भेदज्ञानथी ज धर्म थाय छे. भेदविज्ञान वगर धर्म थतो नथी.