आत्माने परथी तो पूरेपूरुं जुदापणुं छे, ने पोताना ज्ञान साथे पूरेपूरी एकता छे, जरा य जुदाई नथी.
निःशंकित अंगनी वात मूकी छे.
अहिंसा छे; अने परमां के पुण्य–पापमां आत्मा मानवो ते हिंसा छे. ‘ज्ञान ते आत्मा छे’ एम कहेतां तेमां
भेदनी जरा य शंका न करवी. जाणनार ज्ञान आत्माथी जरा य जुदुं हशे एवी शंका न करवी. कोई परने लीधे
ज्ञान थतुं हशे–एम न मानवुं. रागादि भावोमां ज्ञान हशे–एवी शंका जरा य न करवी. ज्ञान अने आत्मा एक
ज छे–एवी निःशंक श्रद्धा करवी. आवी श्रद्धा ते धर्म छे. एवी श्रद्धा करनारे जेवुं छे तेवुं स्वरूप मान्युं छे, तेथी ते
सत्यवादी थयो छे.
परद्रव्यनो पोतामां स्वीकार न करवो ते अचौर्यधर्म छे. परद्रव्य पोतानुं नथी छतां तेने पोतानुं मानवुं ते चोरी
छे; ज्ञान परथी तद्न जुदुं छे ने आत्माथी जराय जुदुं नथी एम माननारे पोताना आत्माने चोरीना भावोथी
बचाव्यो छे, आवा आत्मस्वरूपनी श्रद्धामां धर्म छे, क्यांय बहारमां मंदिर–पुस्तक वगेरेमां धर्म नथी. जड
वस्तुने के विकारी भावोने पोतानुं स्वरूप मानवुं ते मिथ्या मान्यता छे, तेमां त्रण काळना पदार्थोनी चोरी छे.
असत्य रूप छे. तेम आ जगतमां बधी वस्तुओ पोताना परिणमनप्रवाहमां परिणम्या करे छे अने पुण्यपाप
भावो पण थई थईने बीजी क्षणे चाल्या जाय छे. ते परवस्तुओने के क्षण पुरता भावने जे आत्मा पोतानुं
स्वरूप माने ते आत्मानो हिंसक, असत्यनो सेवक अने चोर छे; पैसाने पोताना मनावे के पैसा खर्चवाना
भावने धर्म मनावे ते पण चोर छे, आत्मानो हिंसक छे.
आसातना करनार छे, तेने मिथ्यात्वनुं मोटुं पाप छे.
स्वभावनी द्रढता थाय छे. ए भावना तो वारंवार करवा जेवी छे; वारंवार आत्मस्वभावनी
वात सांभळतां तेमां जराय कंटाळो न आववो जोईए. आत्मस्वभावनी वात वारंवार
सांभळतां जो कंटाळो आवे तो तेने आत्मानी अरुचि छे.