कल्याण नथी–एनो निर्णय करवो ते कल्याणनो उपाय छे. एक सेकंड मात्र पण एवो निर्णय जीवे अनंतकाळमां
कर्यो नथी.
थया विना रहे नहि.
शरीर हुं नथी, हुं भिन्न चैतन्य छुं–एम माने ते शरीरथी लाभ माने नहि. तेवी ज रीते पुण्यथी लाभ माने ते
पुण्यने ज पोतानुं स्वरूप माने छे, पण पुण्य रहित चैतन्य स्वरूप छे तेने ते मानतो नथी. अने पुण्यने छोडवा
जेवा नथी मानतो, ते मिथ्यात्वी छे.
पोते छे, पण पोतानी प्रभुतानुं सामर्थ्य एने प्रतीतमां आवतुं नथी. पुण्यभाव राग छे, ने पोते ज्ञाता छे,
पुण्यथी लाभ माने ते ज्ञाताने अने रागने एक माने छे, ते मोहनी गांठ छे, ते अनादिनी मोहगांठ पहेलांं
तोडवी जोईए. ज्यांसुधी चैतन्य प्रकाशनी प्रतिती थाय नहि, त्यां सुधी ग्रंथि भेदाय नहि ने धर्मनी शरूआत
थाय नहि.
शके नहि. परथी भिन्न चैतन्य स्वरूपना भरोसा वगर जेटलुं करे ते बधुं ‘रणमां पोक’ समान मिथ्या छे.
राग होय त्यारे पूर्ण परमात्मा प्रत्ये बहुमान अने भक्ति धर्मीने आव्या वगर रहेता नथी. छतां ते धर्मी
रागने धर्ममाने नहि.
क्रिया छे, आत्मा शुभराग करीने कांई जडनी क्रिया करतो नथी. अने जे शुभरागनी क्रिया छे तेनाथी धर्म थतो
नथी. अध्यात्मनी वातमां शुभराग करवानी वात न होय. धर्मीने राग तो थाय, पण ते रागने धर्म न माने.
ज्ञानीने देव–गुरु–शास्त्र प्रत्येनो शुभराग थाय तेमज विषय भोगनो अशुभराग पण थाय पण धर्मी तेनाथी
आत्माने लाभ न माने. जे शरीरमां सोजा चडे तेने डाह्यो माणस नीरोगतानुं कारण न माने पण रोग तरीके
जाणे. तेम शुभ के अशुभ राग थाय ते बंने रोग समान छे, बंधन छे, ते अबंधनुं कारण नथी. पण धर्मी
अबंध स्वरूपने अने बंधनने जुदाजुदा ओळखे छे तेथी ते बंधने पोतानुं स्वरूप मानता नथी. राग बंधभाव
छे, बंधभाव करतां करतां अबंध स्वभाव कदी प्रगटे नहि. जेम झेर खातां खातां अमृतनां ओडकार न आवे
तेम राग करतां करतां धर्म थाय नहि. पहेलांं आवुं भान करीने सर्वे राग–द्वेषादि भावोनो विलय थतां
आत्मामां परमात्म दशा प्रगटे छे. पहेलांं तो श्रद्धामां राग–द्वेषादि भावोनो नाश कर्यो त्यारे सम्यग्दर्शन एटले
धर्मनी चोथी भूमिका प्रगटी. पछी स्थिरता वडे तेनो तद्न क्षय कर्यो, त्यारे परमात्मदशा प्रगटी.
पैसा तो जड छे, चैतन्यतत्त्व तेनाथी भिन्न छे एनी ओळखाण करे तो धर्म थाय. जडथी कल्याण माने ने मनावे
ते बंने भ्रममां पडेला छे. धर्मीने पैसा वगेरेनी तृष्णा घटाडवानो भाव थाय, पण