क्षणिक विकार नथी’ एवी कबूलात न आवे, अने ते कबूलात विना ‘त्रिकाळी स्वभाव तरफ मारे ढळवुं’ एम
तेने रहेतुं नथी. माटे जीवनी क्षणिक दशामां पापभाव थाय छे, ए सिद्ध थाय छे.
ते आत्मानुं स्वरूप नथी माटे जीव पापनी जेम पुण्यनो पण अभाव करीने एकला आत्मस्वभावमां रहेवा
शुद्ध स्वभावनी श्रद्धा–ज्ञान करी शके नहि.
तेना आयुष्यना कारणे बचे छे. आ जीव तेने बचावी शकतो नथी. माटे पैसाथी अने बीजा जीवना बचवाथी
आने पुण्य थतुं नथी. परंतु पैसा प्रत्येनो राग घटाडवाथी अने पोताना अनुकंपाना भावथी तेने पुण्य थाय छे.
केटलाक लोको दया दानना भावने पाप कहे छे. ते वात साची नथी. जीवनो जे लोभ घटाडवानो भाव अने
प्राणी प्रत्ये अनुकंपानो भाव थाय छे ते पुण्य भाव छे. ते भाव पाप नथी तेम धर्म पण नथी; धर्म तो पुण्य
अने पापथी रहित तद्न जुदी ज चीज छे. ते तो आत्मानो अज्ञान, राग–द्वेष रहित स्वभाव छे. जेओ पुण्यने
पाप छे तेम तेनी अवस्थामां थता दया–दान–तृष्णा घटाडवाना भाव ते पुण्य छे. दया–दानमां पाप माननारा
दलील करे छे के “आपणे बीजा जीवने बचावीए पछी ते जीव जेटलां पाप करशे तेनुं पाप आपणने लागशे;
गरीबने पैसा आपशुं अने जो ते खोटे रस्ते वापरशे तो तेनुं पाप आपणने लागशे.” तेनी ते वात तद्न खोटी
छे. पाप–पुण्य परथी लागे छे के पोताना परिणामथी थाय छे? पुण्य तो पोतानी तृष्णा घटाडवाथी थाय छे;
बीजो जीव शुं करशे पछीथी वधारे पाप करशे के केम? तेनी साथे आने कांई संबंध नथी.
पाप कहे तो तेणे नवतत्त्वने जाण्या नथी. वळी पुण्य–पाप बेय भावो मलिन छे, ते आत्मानो स्वभाव नथी, ते
धर्म के धर्मनुं साधन नथी एम स्वीकार न करे तो हुं आ पुण्य–पापरूप मलिनभावोने टाळी स्वभावनां श्रद्धा–
ज्ञान करी शुद्धता प्रगट करुं तेम पण रहेतुं नथी.
पुण्यने धर्म अथवा धर्मनुं कारण माने तो ते वात पण साची नथी; तेणे पुण्य, पाप अने धर्मना स्वरूपने जुदां
जाण्यां नथी.
वर्तमान पर्यायमां मलिन छे; तेनी पर्यायमां पुण्य–पापरूप मलिनता थाय छे. तेने न माने तो ‘ते मलिनता
रहित ज्ञाता–द्रष्टा मारो स्वभाव छे, तेनो आश्रय लईने हुं धर्म करुं,’ एम तेने रहेतुं नथी. पुण्य अने पाप
बेयने मलिन कह्या छे. बेयने मलिनतारूपे न स्वीकारे तो ‘ते बंने क्षणिक भावोनो अभाव करीने त्रिकाळी शुद्ध
स्वभाव तरफ वळवानुं रहेतुं नथी. पुण्य अने पापने–बंनेने जुदां न जाणे तो नव तत्त्वो रहेतां नथी,