‘हवे शास्त्रनुं ज्ञान थई थयुं छे माटे वांधो नथी’ एम मानीने अंतरमां स्वभावनो पुरुषार्थ न करे, स्वभावना
अंतर–वलणपूर्वक ज्ञान ध्याननी सावधानीनो पुरुषार्थ न करे अने परिणाममां स्वच्छंदी–प्रमादी थाय तेवा जीवो
बिचारा चार गतिमां भटके छे. शुद्ध चिद्रूप स्वभावने ज्ञान–ध्यानमां पकडवानो पुरुषार्थ तो करता नथी अने
पामीने वारंवार जागृतिथी स्वभावनी सावधानीनो प्रयत्न करवो जोईए. सारांश ए छे के–जीवने सम्यग्दर्शनादि
नहि होवाथी ते संसारमां ज भटकी रह्यो छे ने दुःख ज भोगवी रह्यो छे, तेने किंचित् सुख मळ्युं नथी. माटे
परमानंदमय सुखनी प्राप्तिनो उपाय बोधि अने समाधि छे तेनो प्रयत्न करवो योग्य छे.
स्वाभाविक वैराग्य होय छे. स्वभावना भान वगर बहारमां त्याग करी दीधो होय–ए कांई वैराग्य नथी.
स्वभावना भान वगर कषायनी मंदता करीने त्यागी थाय तोपण ते सहज वैराग्य नथी अने तेनो त्याग ते
माने छे तेने वैराग्य केवो?
वैराग्य होय छे. चोथा गुणस्थानथी ज सहज वैराग्य होय छे. सम्यग्दर्शन ते सहज वैराग्यरूपी महेलनो पायो
छे अने मुनि तो, ते सहज वैराग्यरूपी महेलनी टोच उपरना मणि समान छे. तेमनी परिणति पोताना सहज
स्वभावमां घणी ढळी गई छे. स्वभावथी ज स्वभावमां आवीने जेमनी परिणति परथी उदास थई गई छे
एवा वैराग्यना शिरोमणि मुनिवरोने एक अंतरतत्त्व ज उपादेय छे.
माळाने एक बाजु मूकी दे. आ लोकोने देखाडवा माटेनो दंभ छे; ए तो पापभाव छे. जे लोकोने देखाडवा
माटेनो दंभ न करे पण पोताना परिणाममां ज कषायनी मंदता करीने शुभभावथी त्यागी थयो होय, ने तेनाथी
धर्म मानतो होय एवा जीवने पण साचो वैराग्य नथी. जे जीवने अंतरमां एक शुद्धात्मा सिवाय बीजा शेमांय
उपादेय बुद्धि नथी तेने ज साचो वैराग्य होय छे. एवा सहज वैराग्यरूपी महेलनी टोच उपरना मणि समान
मुनिवरोने शुद्धात्मा ज उपादेय छे. शुद्धात्माने उपादेयपणे जाणवो ते ज धर्म छे.
शरणभूत नथी, पोते अंतरतत्त्व छे ने बधाय परद्रव्योथी उदासीन छे. मुमुक्षु जीवोने साचा देव–गुरुना गुणोनी
ते प्रत्ये प्रमोदभाव ने भक्ति न जागे तो ते जीव शुष्क छे, तेने खरेखर गुणनी रुचि नथी. परंतु देव–गुरु
प्रत्येनो जे प्रमोद भाव थाय ते पण राग छे, ते रागने जो शरणभूत माने तो अज्ञान छे. जो परने शरणभूत
मानशे तो परथी उदासीन थईने पोताना स्वरूपनो आदर क्यांथी करशे? अने देव–गुरु प्रत्येना शुभरागने जो
पोतानुं कर्तव्य मानशे के तेनाथी कल्याण मानशे तो ते रागनो