पुरुषार्थनी नबळाईने लईने आ भावो थाय छे, पण ते मारो स्वभाव नथी. पोतानो स्वभाव न मान्यो तेथी
ते शुभाशुभभावने पोतानुं कर्तव्य न मान्युं, कर्तव्य तो पोताना स्वरूपमां ठरी जवुं ते ज तेणे मान्युं छे. तेथी
तेनो पुरुषार्थ पण ते ज जातनो थाय छे, अने ज्यारे ज्यारे ते अव्रती सम्यग्द्रष्टि स्वरूपमां ठरी जाय छे त्यारे
ते सिद्ध जेवो अंशे अनुभव करे छे.
छे. जेवुं एकावतारीपणुं पंचम आराना शरूआतना चौद पूर्वधारी मुनिओने हतुं तेवुं ज एकावतारीपणुं पंचम
आराना छेडाना जीवोने पण थशे. ते जीवो पण आत्मानुं भान करीने स्थिरताना जोरनी भावनाथी एक भवे
मुक्ति लेशे. ए रीते बंनेना मुक्तिना फळमां कांई फेर नथी. शरूआत अने छेडो बंने सरखां थई गयां; ज्ञाननी
न्यूनाधिकता छे छतां पण मुक्तिना फळमां कांई फेर नथी, श्रद्धा अने मुक्तिना फळमां बंनेमां कांई आंतरो नथी.
२१ हजार वर्षो सुधी लाखो करोडोमां कोई कोई जीवो आत्मभान करीने आ शासनमां एकावतारी थया करशे,
तेम भगवान महावीरदेव कही गया छे. समकीति जीव अने केवळज्ञानी बंने श्रद्धामां सरखां, अने प्रभु पछीनां
संतमुनि अने छेडा सुधीना समकीति जीव एकावतारीपणुं पामे ते मुक्तिना फळमां बंने सरखां. पहेली श्रद्धा अने
बीजो मुक्तिना फळनो छेडो–बंने सरखां थई गयां. शरूआत अने मुक्तिनुं फळ बंने सरखां थई गयां.
अत्यारे केम न थई शके? नानी बालिका पण आत्मभान करी
शके; बधानो आत्मा त्रण लोकनो नाथ छे, एमां कांई फेर नथी.
शरीरमां फेर छे. ते बालिका पण, आ जेवुं परथी निराळुं
आत्मानुं स्वरूप कहेवाय छे तेवी श्रद्धा करी शके छे. पंचम
आराना छेडे आत्मभान करी शके छे, तो अत्यारे तो जरूर करी
शकाय एम छे.
नथी एटले अत्यारे पूर्ण वीतरागता थई शकती नथी. तेमां पोताना पुरुषार्थनी नबळाईनुं कारण छे; ऊंधुंं
वीर्य पूर्वे पोते ज नांख्युं छे, तेथी सवळुं करतां वार लागे छे माटे पोतानुं ज कारण छे.
भडको कर्यो एटले तेमांथी केवळज्ञाननो आखो भडको अवश्य प्रगट थशे. पोताना सच्चिदानंद स्वरूपनुं भान
करीने समजे के मारा पुरुषार्थनी खामीए एक बे भव छे. पोतानी खामी समजे छे तेथी पुरुषार्थ जगाडी जरूर
केवळज्ञान प्रगट करशे.
न बंधाय. तेवा पुण्यनी पण तत्त्व श्रद्धावाळाने ईच्छा नथी. ते श्रद्धाना जोरे पुण्यने तोडी केवळज्ञान अवश्य
लेवानो.