Atmadharma magazine - Ank 074
(Year 7 - Vir Nirvana Samvat 2476, A.D. 1950).

< Previous Page   Next Page >


PDF/HTML Page 22 of 23

background image
માગશર: ૨૪૭૬ : ૩૯:
તારાથી થઈ શકે તેમ છે–એમ જાણીને સર્વજ્ઞભગવાને કહ્યું છે અને તું કહે કે મારાથી ન થાય, તો તેં સર્વજ્ઞદેવનો
વિરોધ કર્યો એટલે તારી શક્તિનો પણ તેં અનાદર કર્યો. પણ ભાઈ જેનાથી પોતાનું સ્વતંત્ર સ્વરૂપ સમજાય છે
તેને જ કહ્યું છે, માટે તું તારી તાકાતનો વિશ્વાસ કર. અહીં સુધી આવ્યો અને હવે નકાર કરીને પાછો જા–એમ
બને જ નહિ. તારામાં સર્વ સામર્થ્ય છે તેનો સ્વીકાર કરીને હા જ પાડ. તારા સ્વભાવની હા તો પાડ, સ્વભાવના
હકારમાંથી સિદ્ધદશા આવશે, પણ નકારમાંથી નહિ આવે, માટે ના ન પાડ.
શ્રી આનંદઘનજી કહે છે કે હે નાથ! જગતમાં સત્સ્વરૂપનો નકાર કરનાર મોટો ભાગ છે, સત્માં કોઈ
સાથ આપતું નથી; છતાં પણ હું તો ધિઠ્ઠાઈ કરીને એટલે કે જગતની દરકાર છોડીને તારી પાસે ચાલ્યો આવું
છું.–એમ પોતાના સ્વભાવની દ્રઢતા અને બહુમાન કરે છે. તેમના વખતમાં તો લોકોની બહુ તૈયારી ન હતી, અને
સત્ની હા પાડનાર પણ મળતા નહિ એટલે તેઓ જંગલમાં ચાલ્યા ગયા હતા. તે હિસાબે તો અત્યારનો કાળ
ઘણો સારો છે કે સત્યની નિડરપણે હા પાડનારા હજારો જીવો તૈયાર છે. હજી તો દિવસે દિવસે પરમ સત્યની હા
પાડનારા વધતા જાય છે. જિનશાસન તો હજી હજારો વર્ષ ટકવાનું છે, તેથી પાત્ર જીવો પણ હોય જ ને!
(૩૧) આત્મા ચેતનમય છે. ચેતનના બે પ્રકાર છે–દર્શન અને જ્ઞાન. જે દ્રષ્ટા–જ્ઞાતા શક્તિ છે તે તો
ત્રિકાળી ગુણ છે, તે સામાન્ય છે. દેખવા–જાણવાનું કાર્ય તો તેની વિશેષપર્યાય વડે થાય છે. દર્શનગુણ તે
સામાન્ય છે અને દર્શનઉપયોગરૂપ પર્યાય તે વિશેષ છે; પરંતુ તેનો વિષય સામાન્ય છે. સામાન્ય એટલે વિશેષ
વગરનું સામાન્ય એમ નહિ, પણ બધી વસ્તુમાં ભેદ પાડ્યા વગર સત્તામાત્રનું ગ્રહણ કરે છે તેનું નામ સામાન્ય
છે. જ્ઞાન ઉપયોગ દરેક પદાર્થને વિશેષ ભેદ પાડીને જાણે છે તેથી તેને વિશેષ કહેવાય છે. આ રીતે વિષયની
અપેક્ષાએ દર્શન સામાન્ય છે ને જ્ઞાન વિશેષ છે. આ પ્રમાણે દર્શન જ્ઞાનવડે જીવને પરદ્રવ્યોથી ભિન્ન જાણીને
સ્વરૂપમાં ઢળવાની આ ભાવના છે.
ભાવના એટલે શું? ભાવના તે સ્વરૂપ તરફ ઢળતી પર્યાય છે, તેમાં દર્શન–જ્ઞાન–ચારિત્ર ત્રણે આવી
જાય છે. ભાવના તે મોક્ષમાર્ગરૂપ છે, ભાવના ત્રિકાળ નથી પણ વર્તમાન પર્યાયરૂપ છે. આ ભાવના એ જ
ધર્મની ક્રિયા છે. ક્રિયા એટલે ફેરફાર. દ્રવ્ય–ગુણ ત્રિકાળ છે તેમાં ફેરફાર ન હોય, પણ પર્યાયમાં ક્રિયા
એટલે ફેરફાર હોય.
(૩૨) હું જાણનારને જાણું જ છું–એમ વિચારતાં જો કે વિકલ્પ તો છે પણ ત્યાં વિકલ્પ તરફ વલણ નથી
પણ સ્વભાવસન્મુખ વલણ છે; હું વિકલ્પ છું–એમ લક્ષમાં નથી લીધું પણ હું જ્ઞાન છું–એમ લક્ષમાં લઈને સ્વ
તરફ વળ્‌યો છે, એટલે અંશે વિકલ્પથી જુદો પડ્યો છે. હવે આગળ વધીને અભેદ સ્વરૂપમાં ઢળે છે ને ‘હું
સર્વવિશુદ્ધ ચિન્માત્ર છું–જ્ઞપ્તિ માત્ર ભાવ છું’ એમ વિકલ્પરહિત અનુભવ કરે છે. અભેદ અનુભવને વાણી દ્વારા
સમજાવતાં ભેદ આવી જ જાય છે, પણ સમજનાર જીવો કહેનારનો આશય પકડીને ભેદને ગૌણ કરીને અભેદને
સમજી જાય છે. બસ, આ જ રીતે વચ્ચે વ્યવહાર આવી જાય છે. પણ આચાર્યદેવ કહે છે કે ‘
हंतः’ એટલે કે ખેદ
છે કે વચ્ચે ભેદરૂપ વ્યવહાર આવ્યા વગર સીધું અભેદમાં પહોંચાતું નથી.
(૩૩) આ મોક્ષ અધિકાર છે. મોક્ષ નજીક જતાં અર્થાત્ સ્વરૂપમાં લીનતા કરતાં એકદમ બધી વૃત્તિ લય
થઈને બંધનભાવરહિત પૂર્ણ નિર્મળદશા થઈ જાય છે, તેનું આ વર્ણન છે. અહીં તેની ભાવના છે. સ્વભાવની જેવી
ભાવના કરે તે પ્રકારનો સાક્ષાત અનુભવ થાય છે. જેવી ભાવના તેવો ભાવ, એટલે કે આત્માની જેવી ભાવના
કરે તેવું પરિણમન થાય. જો પોતાના આત્માને શુદ્ધ જાણીને તેની ભાવના કરે તો શુદ્ધદશારૂપે પરિણમન થઈ
જાય છે, અને જો આત્માને અશુદ્ધપણે જ ભાવે તો અશુદ્ધદશારૂપ પરિણમન થાય છે. પહેલાંં આત્માના શુદ્ધ
સ્વભાવને બરાબર નિર્ણયમાં લ્યે તો પછી તેની ભાવના કરીને–તે તરફ ઢળીને–પરિણમીને તેનો અનુભવ કરે,
અને પૂર્ણ પરમાત્મદશા પ્રગટે.
અહીં મોક્ષ કેમ થાય તે બતાવતાં આચાર્ય ભગવાને કહ્યું કે સ્વભાવને લક્ષમાં લેવા જતાં વચ્ચે
ભેદની લાગણી આવશે તો ખરી, પણ તે લાગણી વિનાના આત્મ સ્વભાવની સમજણ કરીને અભેદ
સ્વરૂપમાં એકાકાર ચિન્માત્રપણે ઠરવું તે જ આત્માનું ગ્રહણ કરવાની રીત છે. અને એ રીતે આત્માનું
ગ્રહણ કરવું તે મોક્ષનો ઉપાય છે.