अभाव छे. जो त्रिकाळी स्वभावमां तेनो अभाव न होय तो ते कदी टळी शके नहि. माटे विकार वगर पण
आत्माना स्वभावने नभी रह्युं छे. आम परथी भिन्न अने विकार रहित स्वभावनी प्रतीत तथा भावना करवी
तेने भगवान धर्म कहे छे.
मान्यता तद्न भ्रम छे. आत्मा पोतानी अवस्थामां ईच्छा करी शके, परंतु ते ईच्छा वडे परमां कांई पण फेरफार
करवा आत्मा समर्थ नथी. तेम ज ईच्छा ते दोष छे–विकार छे, तेनाथी आत्माने किंचित् लाभ थतो नथी. हजी
जेने परनां कार्य करवानुं अभिमान छे तेणे तो परथी भिन्न पण आत्माने मान्यो नथी, तो पछी ईच्छाथी पण
पार आत्माने ते क्यांथी जाणे? पर पदार्थोथी त्रिकाळ जुदो तेम ज क्षण पूरती ईच्छाथी पण रहित चिदानंद
स्वभाव छे, ते स्वभावनी समजण करो, श्रद्धा करो, रुचि करो, विश्वास करो. ए स्वभावनी भावनाथी ज
निर्मळ दशा प्रगटे छे. माटे ते स्वभावनी भावना सिवाय अन्य कोई पदार्थोनुं शुं प्रयोजन छे?
अंतरना एकत्वनो विचार कर. बहारना विचार तो अनंतकाळ कर्या. हवे समजणना घरमां आव. चैतन्यनी
आव्यो नहि. हवे तुं आत्मानी श्रद्धा, ज्ञान अने एकाग्रतानो रस्तो लईने शांत था, सुखी था. –आ प्रमाणे
आत्मानुं ज्ञान आत्माने वारंवार शिक्षा दई रह्युं छे. अहीं ‘ज्ञान आत्माने शिक्षा दई रह्युं छे’ –एम कहेवामां
एवो आशय आवी जाय छे के आत्मा ज्यारे सत्य समजे छे त्यारे ते पोताना ज्ञानथी ज समजे छे. कोई बीजा
संभळावनार वगेरे परथी समजतो नथी. तीर्थंकर वगेरे पर तो अनंतकाळमां मळ्या, साक्षात् तीर्थंकर
भगवाननो उपदेश सांभळ्यो, छतां पोते न समज्यो. समजनार पोते पोताना ज्ञानथी न समजे तो पर
निमित्तो तेने शुं करे? माटे हे जीव! हवे तुं तारा ज्ञानथी समज. अत्यार सुधी पोते समजणनी लायकात प्रगट
न करी तेथी न समज्यो. कोई निमित्त न मळ्या तेथी न समज्यो–एम नथी. हवे तुं पोते तारा ज्ञानथी समजे
तो समजाय तेवुं छे. आत्माना एकत्व स्वभावना आश्रये ज शांत अने सुखी थवाय छे. माटे हे जीव! तुं
आत्मानी समजण करीने सुखी अने शांत थवानो रस्तो अंतरमां ले.
सजोडे आजीवन ब्रह्यचर्य प्रतिज्ञा–पू. गुरुदेवश्री पासे ‘श्रीमद् राजचंद्र जन्मस्थानभुवन’मां अंगीकार करी छे.
आ माटे तेमने धन्यवाद.
आजीवन ब्रह्यचर्य प्रतिज्ञा पू. गुरुदेवश्री पासे अंगीकार करी छे. ते माटे तेमने धन्यवाद.
सजोडे पू. गुरुदेवश्री पासे आजीवन ब्रह्यचर्य प्रतिज्ञा अंगीकार करी छे. ते माटे तेमने धन्यवाद! ए सिवाय
पासे लीधी छे. तेमने पण धन्यवाद.