अब्रह्मचर्यादिने तोडवा ते दुर्लभ छे. आत्मानो स्वभाव परमानंदमय समरसी भावरूप छे; स्वर्गनां कल्पित
सुख अने नरकनां दुःख ए बंने आत्माना वीतरागी आनंदनी अपेक्षाए समान छे, अर्थात् ते बंने आत्माना
तेने जीतवा दुर्लभ छे, एटले के तेमां अनंत पुरुषार्थ छे. माटे मंत्र–तंत्रादिनुं के प्रतिमा वगेरेनुं ध्यान छोडीने
शुद्धात्मस्वरूपनुं ध्यान करो.–सर्वे गृहस्थोने आवो उपदेश छे. गृहस्थदशामां पण शुद्धात्मानुं ध्यान थई शके छे.
शुद्धात्मानी साची समजण अने बहुमान करवुं ते पण एक प्रकारे शुद्धात्मानुं ध्यान छे.
जितेन्द्रिय कहे छे. अने अज्ञानीने बहारमां संयोगरूप एक ज सादी चीज होय छतां अंतरमां चैतन्य चूकीने
तेमां लीन थई जतो होय, तेने संतो जितेन्द्रिय कहेता नथी. माटे रसने जीतवानुं कह्युं तेमां बहारना संयोगनी
वात नथी पण चैतन्यनी रुचिपूर्वक रसनी गृद्धि टाळवी तेनुं नाम रसने जीत्यो कहेवाय. तेवी रीते
आत्मस्वभावनी सावधानीपूर्वक मिथ्यात्वादि मोहभाव टाळवो ते दुर्लभ छे अने स्वरूपनी रुचिपूर्वक
ब्रह्मचर्यनो रंग टकावी राखवो ते पंचमहाव्रतमां दुर्लभ छे. अने संकल्प–विकल्प तोडीने चैतन्यस्वरूपमां
एकाग्रता करवी ते दुर्लभ छे. परंतु चैतन्यस्वरूपना ध्यानवडे ते सर्वे थई शके छे. शुद्धात्मस्वरूपना ध्याननो
अभ्यास करनार जीवने ईन्द्रियना विषयोनी रुचि टळी ज जाय छे. चैतन्यना परमानंदमय वीतरागी
स्वभावनी रुचि थाय अने ईन्द्रियना विषयोमांथी सुखबुद्धि न टळे–एम बने ज नहीं. ए रीते स्वरूपनी
णिम्मल झाणहं जो विसउ सो परमप्पु अणाइ।।
वाणीनुं श्रवण होय छे खरु, पण सम्यग्ज्ञान तो चैतन्यस्वभावना आश्रये ज प्रगटे छे.
आत्मा अनुभवातो नथी. पण ते बधानुं अवलंबन छोडीने एकला चैतन्यस्वरूपमां एकाग्रतारूप निर्मळ
ध्यानथी ज शुद्ध परमात्मा अनुभवाय छे–जणाय छे. मिथ्यात्वादिथी रहित निर्मळ स्वशुद्धात्मानी अनुभूतिवडे
अनुभवाय एवो आत्मस्वभाव छे. हे जीव! तुं एवा आत्माने