करी होवाथी, (भिन्न आत्मानुं एकपणुं) नथी पूर्वे कदी सांभळवामां आव्युं, नथी कदी परिचयमां आव्युं अने
नथी कदी अनुभवमां आव्युं. तेथी भिन्न आत्मानुं एकपणुं सुलभ नथी.”
उपासना करवानी वात लीधी तेमां देशनालब्धि आवी जाय छे. अज्ञानीना उपदेशथी पण जो देशनालब्धि थई
जती होय तो ‘आत्मज्ञानीनी सेवा’ नी वात आचार्यदेव शा माटे करे? अहीं अनादि अज्ञानीने ज्ञानी
बनवानी वात लीधी छे, तेथी देशनालब्धि ज्ञानी पासेथी ज होय–ए वात मूकी छे.
आचार्यदेवनो एवो आशय छे के जो तुं निमित्तनी उपेक्षा करीने स्वलक्ष तरफ वळ तो ज तें एकत्वस्वभावनी
वात सांभळी कहेवाय, तथा तो ज तें ज्ञानीनी सेवा करी कहेवाय, अने त्यारे ज ज्ञानीनो उपदेश तने निमित्त
कहेवाय. परंतु, ज्ञानीए एकत्व आत्मानुं लक्ष करवानुं कह्युं तेवुं लक्ष जो पोते प्रगट न कर्युं तो निमित्त अने
नैमित्तिकनो मेळ न थयो एटले त्यां तो ‘ज्ञानीनो उपदेश सांभळ्यो’ एम पण न कहेवायुं. ज्ञानीनी सेवा
खरेखर त्यारे ज करी कहेवाय के ज्यारे ते निमित्तनुं लक्ष छोडीने स्वलक्ष करे.
आत्मानुं श्रवण छे. पूर्वे अनंतवार एकला निमित्तना ज लक्षे अटकीने ज्ञानी पासेथी सांभळ्युं पण निमित्तनी
उपेक्षा करीने स्वभाव तरफ न वळ्यो तेथी ते श्रवणने खरा श्रवण तरीके स्वीकारवामां आव्युं नथी. शुभरागथी
ज्ञानीनी सेवा करी पण स्वलक्ष न कर्युं–ज्ञानीए जेवो आशय कह्यो तेवो पोताना ज्ञानमां न पकड्यो–तो तेने
अहीं ज्ञानीनी सेवा करी कहेता नथी, ने तेथी तेणे आत्मानुं श्रवण पण कर्युं नथी.
पासेथी ज देशनालब्धि मळ्या वगर कोई जीव ज्ञान पामी शके नहि–एवी निमित्तनी सापेक्षता राखी छे. परंतु
साथे साथे निमित्तनी निरपेक्षता पण बतावे छे के जो तुं निमित्तनुं लक्ष छोडीने, स्वतरफ वळ अने आत्माने
समज तो ज तें ज्ञानीनी वात सांभळी कहेवाय. पूर्वे एकला निमित्तना लक्षे ज सांभळ्युं पण स्वभाव तरफ न
वळ्यो तेथी ते श्रवणने खरेखरा श्रवण तरीके आचार्यदेवे स्वीकार्युं नथी. ए रीते निमित्तनी उपेक्षा करीने
स्वभाव तरफ न वळ्यो तेने माटे तो ज्ञानीनी वाणी निमित्त पण न कहेवाणी. ज्यारे निमित्तनी अपेक्षा