पासेथी आत्मानी वात सांभळी’ एम कहेवायुं. एटले निमित्तनी निरपेक्षता थई तो निमित्तनी सापेक्षता लागुं
पडी. पण, ‘आचार्यदेवे अहीं ज्ञानीनी सेवानी वात करी छे माटे आपणे निमित्तनी उपेक्षा न करवी जोईए’
एम मानीने कोई एकली सापेक्षताने ज वळगे अने निमित्तथी निरपेक्षता न करे तो ते अज्ञानी ज रहे छे अने
तेने तो निमित्तनी सापेक्षता पण लागु पडती नथी. हे जीव! आत्मा समजवामां ज्ञानीनी देशना ज निमित्तरूप
होय छे ए खरूं, परंतु निमित्तथी निरपेक्ष थईने जो स्वभावने न समज्यो तो तारे माटे ज्ञानी निमित्त पण
नथी कहेवाता. केमके ज्ञानीनी वाणी तो निमित्त वगेरे परनो आश्रय छोडीने अभेद ज्ञानस्वभाव तरफ वळवानुं
कहे छे. तेने बदले जो तुं निमित्तनुं लक्ष करीने ज रोकाई गयो तो तने ज्ञानीनी वाणी धर्मनुं निमित्त न थई.
उपादान जाग्या वगर निमित्त कोनुं? –निमित्तथी निरपेक्षतारूप निश्चयभाव प्रगट्या वगर निमित्तनी
सापेक्षतारूप व्यवहार कोने लागु पाडवो? निमित्तनो एवो अनेकांत छे के निमित्तथी निरपेक्ष थाय त्यारे
निमित्तनी सापेक्षता लागु पडे. एने बदले कोई जीव निमित्तनी एकली सापेक्षताने ज माने पण निमित्तथी
निरपेक्षता न माने तो तेनी मान्यता एकांतरूप छे.
कदी परिचयमां आव्युं अने नथी कदी अनुभवमां आव्युं. तेथी भिन्न आत्मानुं एकपणुं सुलभ नथी” –आम
कहीने श्री आचार्यदेवे ज्ञानीनी सेवारूप निमित्तनुं कथंचित् सापेक्षपणुं जणाव्युं छे. तेमज साथे साथे देशनालब्धि
पण सिद्ध करी छे. परंतु श्री आचार्यदेवना आशयने नहि समजनारा अज्ञानीओ आ गाथामांथी एकलो
निमित्तनी सापेक्षातानो ज अर्थ काढे छे, ने निमित्तनी निरपेक्षतानी जे वात श्री आचार्यदेवे बतावी छे ते
वातने छोडी दे छे. निमित्तनी निरपेक्षतानी वात निमित्ताधीन द्रष्टिवाळाने बेसती नथी. श्री आचार्यदेवे आ
गाथमां तो निमित्तनी सापेक्षता अने निरपेक्षता बंने बताव्या छे; अने “निमित्तथी निरपेक्षता प्रगट करे
त्यारे तेनी सापेक्षता लागु पडे”–एवो महा सिद्धांत मूकी दीधो छे. साक्षात् तीर्थंकर भगवानना समवसरणमां
जईने तेमनी दिव्यवाणी पूर्वे सांभळी, छतां आचार्यदेव तो कहे छे के ‘परथी भिन्न आत्मानी वात कदी
सांभळी नथी,’–आनो आशय शुं?–आनो आशय ए छे के अनंतवार निमित्त मळवा छतां पोते तेनाथी
निरपेक्षता प्रगट न करी अने पोते आत्मस्वभावने न समज्यो तेथी तेने माटे ते श्रवण निमित्त पण न थयुं.
माटे तेणे ‘आत्मस्वभावनी वात सांभळी ज नथी’ एम आचार्यदेवे कह्युं छे. ए कथनमांथी ज, निमित्तनी
उपेक्षा करीने स्वभाव तरफ वळवानुं आचार्यदेव कहे छे–एवो आशय नीकळे छे.
साथे नैमित्तिकभावनो मेळ न थयो, एटले निमित्तने निमित्त पण न कहेवायुं.
अहीं हंमेशां सवारे ८ा थी ९ा पतासानी पोळमां आवेला श्री दि. जैनमंदिरमां वांचन थाय छे अने दर
उपवास करी दसलक्षणपर्वनुं आराधन कर्युं हतुं. अने तेनो उद्यापन–उत्सव भादरवा सुद १४ना रोज
महाअभिषेक सहित थयो हतो. भादरवा वद एकमना दिवसे श्री जैनधर्मनी प्रभावनानो वरघोडो नीकळ्यो
हतो; तेमां पालखीमां श्री जिनेन्द्रदेव अने हाथी उपर श्री समयसारने पधराव्या हता, अने हजार लगभग
मुमुक्षुओ सहित मुख्य बजारोमां फर्यो हतो. ते वखते भक्तिनो घणो उल्लास जणातो हतो. अहीं हंमेशां वांचन
थाय छे.