निषेध छे–ए खरुं, परंतु व्यवहारे पण तेनो निषेध करी पापमार्गमां प्रवृत्ति करे तो ते पाप तो काळकूट झेर समान छे,
एकला पापथी तो नरक–निगोदमां जाशे. श्रद्धामां तो पुण्य अने पाप बंने होय छे, पण वर्तमानमां शुद्धभावमां न रही
शके तो शुभमां जोडाय पण अशुभमां तो न ज जाय. पुण्यभाव छोडी पापभाव करवो ते तो कोई रीते ठीक नथी. वळी
कोई पुण्यभावने ज धर्म मानी ल्ये तो तेने पण धर्म न थाय. कोई कहे के अमारे पुण्यभाव नथी करवो, अथवा तो
सामानां पुण्य हशे तो मारी तृष्णा घटशे,–आम खोटा बहाना काढे छे ने राग घटाडतो पण नथी. तो तो हे भाई! हजी
तुं निर्विकल्प शुद्धभावने तो पाम्यो नथी ने पुण्यभाव पण तारे करवो नथी तो शुं तारे पापमां ज जवुं छे? तृष्णा
घटाडवी तो तारा परिणामने आधीन छे, सामाना पुण्यने आधीन नथी. माटे पुण्यपाप रहित आत्माना भानसहित
वर्तमान योग्यता प्रमाणेनो बधो विवेक प्रथम समजवो जोईए. वळी कोई शुभभावमां ज संतोष मानीने रोकाई जाय,
करवानी ईच्छावाळाए तीव्र आसक्ति तो घटाडवी ज जोईए, पण तेटलाथी तरी जवाशे–एम माने तो ते खोटुं छे.
जीवने पापथी छोडावीने मात्र पुण्यमां अटकावी देवो नथी पण पाप तेम ज पुण्य बंनेथी रहित ज्ञायकस्वभाव
बताववो छे. माटे पुण्य–पाप अने ए बंनेथी रहित धर्म, ते दरेकनुं स्वरूप जाणवुं जोईए.
त्यां त्यां ते ते आचरे आत्मार्थी जन एह. (आत्मसिद्धि गा. ८)
मारुं खरुं स्वरूप नथी–आम समजवुं अने पोताना परिणाम सुधारवानो प्रयत्न राखवो ते आत्मार्थी जीवनुं
कर्तव्य छे. पहेलांं पुण्य–पापरहित आत्मस्वभावने श्रद्धाज्ञानमां नक्की करीने, पछी पुण्य–पापरूप विकारथी
मानवा अने आचरवानी अंतरथी भावना राखे ते पण आत्मार्थी छे.
केवी स्पष्ट वात! आ निर्मळ–चोख्खी वात जेने आत्मामां बेठी ते पाछो न पडे. हुं भाळीने कहुं छुं के हुं सिद्ध, तुं पण
सिद्ध,–एम श्री आचार्यदेव कहे छे; तेनी हा पाडे एवा लायक जीवने ज समयसारमां शुद्धात्मानी वात संभळावे छे.
महाराज संसारमां सूतेलाने जगाडे छे. जेम मोरलीना नादे सर्प जागृत थई आनंदथी डोली ऊठे तेम, हे जीव! देहरूपी
गुफामां तुं त्रिलोकीनाथ आत्मा छे, समयसारमां तारा महिमानां गाणां गवाय छे, तो तुं केम न नाचे? ‘तुं पूर्ण छे,
प्रभु छे’ ए होंशथी सांभळी एकवार डोलीने (आनंदथी) ‘हा’ पाड.–कहे के ‘हुं सिद्ध छुं, ए पूर्ण स्वभाव सिवाय
बीजुं कांई जोईतुं नथी.’ सर्वज्ञ वीतरागे तो तारी सवतंत्रतानी जाहेरातना ढंढेरा पीट्या छे. जेम राजा गादीए बेसतां
ढंढेरो जाहेर करे के हवे अमारां राज छे. तेम अमे तने सिद्धपदना राजमां स्थापीए छीए; तुं ज्ञानी थई, आत्मामां राजी
थई कहे के मारुं सिद्धपदनुं राज छे, तेमां संसारपदनो नाश छे. अमे प्रथम सिद्धपदनी गादीए बेठा, अने सिद्धपणानी
जाहेरात करी, तने पण तेम ज कहीए छीए. माटे तुं आनंदथी हा पाडीने सांभळ!