ગાણાં સાચે સાચા ગવાય છે. જેણે ગારા–માટીના ને સાંઠીકડાના ઝૂંપડાં જ ભાળ્યા હોય તેને કહે કે અમુક ઠેકાણે
તો હાથીદાંતના મોટા મહેલ થાય છે... તો તેને એ વાત કેમ ગળે ઊતરે? તેમ વીતરાગદેવના આ ગાણાં
અજ્ઞાનીઓને ગળે ઊતરવા કઠણ પડે છે... કેમકે કદી જોયું નથી... જાણ્યું નથી. સીમંધર ભગવાન અત્યારે
ભાવના કરે છે કે હે નાથ! અમે મનુષ્યપણું પામીને ક્યારે કેવળજ્ઞાન પામીએ? અહીં ભક્તિના ભાવમાં
ઊછળેલા ભક્તો કહે છે કે હે સીમંધરનાથ! અમને મહાવિદેહના માનવીઓની ઈર્ષા થાય છે... અરેરે!
મહાવિદેહના માનવી આપના સાક્ષાત્ ચરણને સેવે... અને અમારે આ ભરતક્ષેત્રમાં અવતાર... આટલા
આંતરાં? અમને તારા વિરહ...! એ નાથ! આત્માને તેના ઓરતા થાય છે... પરમાર્થે, ભગવાન અંદરમાં છે તેનું
ભાન તે ભગવાનની સ્તુતિ છે... નિમિત્ત તરીકે તીર્થંકર ભગવાનની સ્તુતિ છે... સમજી સમજીને જે ભગવાનના
ગાણાં ગાશે તે ભગવાન થાશે.
હે ભગવાન! આપના નિર્મળ સ્વરૂપની સ્તુતિ કરતા ઈન્દ્રાદિકને દેખીને મન વિનાના ભમરાને ય
અવતાર મળ્યો... આર્યક્ષેત્ર મળ્યું... જૈન સંપ્રદાય મળ્યો... સત્યનું શ્રવણ મળ્યું ને અપૂર્વ વાતો કાને પડી તેને
લાભ ન થાય ને તારી ભક્તિ ન જાગે એ કેમ બને? હે પ્રભો! તારા સમવસરણમાં ફૂલ વરસતા હોય તે પણ
જાણે કે તારી સ્તુતિના શબ્દોના હારડા જ વરસતા હોય એમ અમને લાગે છે. જુઓ તો ખરા! ભક્ત ક્ષણે ને
પળે ભગવાનને જ ભાળે છે... ચોવીસે કલાકની ક્રિયામાં ‘ભગવાન આત્મા વીતરાગ’ એવું રટણ ચાલે છે. હે
વીતરાગ! તેં તો તારું કાર્ય પૂરું કરી લીધું... ને અમારે હજી અધુરું રહી ગયું છે એટલે ચોવીસ કલાકમાં ક્ષણ
વિસ્મરણ ન થાય તેમ ધર્માત્માઓના હૃદયમાં તીર્થંકરોની સ્તુતિ એવી કોતરાઈ ગઈ છે કે એક સમય પણ તે
ન ભૂલાય.
છે, તે દિગ્વિજય કરીને વૃષભાચલ પર્વત ઉપર જ્યારે પોતાનું નામ લખે છે ત્યારે કહે છે કે અરે! આ પર્વત
ઉપર અનંત ચક્રવર્તીઓનાં નામ લખાયા ને ભૂંસાયા... મારું નામ લખવા માટે મારી પહેલાંંના ચક્રવર્તીઓએ
લખેલા નામને મારે ભૂંસાડવું પડે છે... ને મારા લખેલા નામને વળી કોઈ બીજો ભૂંસાડશે... ધિક્કાર આ
મોહને! ધન્ય છે ત્રિલોકનાથ પ્રભુ વીતરાગને.. મારે આ ભવે મોક્ષ જવું છે, ભગવાને મને કહ્યું છે કે તું આ
ભવે મોક્ષ જઈશ... છતાં આ અસ્થિરતાનો મોહ થાય છે તેને ધિક્કાર છે. અહો! અંતરમાં વીતરાગતા
સિવાય બીજા ભાવનો જરાય આદર નથી... મોહને કર્તવ્ય માન્યું નથી... ભિન્નપણાનું ભાન ખસીને મોહમાં
સ્વભાવનાં ગાણાં ગાય છે. એ રીતે, હે વીતરાગદેવ! મોટા મોટા ચક્રવર્તીઓના હૃદયમાં પણ તારી સ્તુતિ
કોતરાઈ ગઈ છે.
અહીં સ્તુતિકાર કહે છે કે અહો! જેને મન ન હતું એવા ભમરા પણ ભગવાનને દેખીને સ્તુતિ કરવા
ભગવાનની ભક્તિ કરતા જ ભાળી રહ્યા છે. હે ભગવાન! ભમરાને મન ન હોય ને તારી સ્તુતિ કરવા માટે મન
આપ્યું, તો હે પ્રભુ! મારામાં કેવળજ્ઞાન નથી તે પૂરું આપ. ભમરાને પણ મન આપ્યું તો મને શું નહિ આપ?
એમ અલંકાર કરીને ભક્તિમાં પણ આચાર્યદેવ પોતાના કેવળજ્ઞાનના જ ભણકાર બોલાવે છે. (એ રીતે આ
ભક્તિ સરિતા કેવળજ્ઞાન–સમુદ્રમાં જઈને મળે છે.)