હતી. ભગવાનની મૂદ્રા એટલી બધી ભવ્ય હતી કે ગુરુદેવને તો તે જોતાં તૃપ્તિ જ થતી ન હતી... વારંવાર હરતાં
ને ફરતાં પ્રભુ પાસે જઈને બેસતાં અને ભગવાનની
શાંત મૂદ્રા નીહાળી નીહાળીને કહેતાં કે–– ‘અહો...
હોય સીમંધર જિન... દીઠાં લોયણ આજ...’
જોયા? ચાલો... તમને ભગવાન બતાવું.’ –એમ
કહીને ઓરડીમાં તેડી જઈને બતાવતાં કે જુઓ,
આ ભગવાન! આપણે અહીં પ્રતિષ્ઠા થવાની છે તે
આ ભગવાન છે...
મહોત્સવ ઊજવાયો... જીવનમાં પહેલી જ વાર
પંચકલ્યાણક પ્રતિષ્ઠાનો પ્રસંગ હોવાથી, ને પહેલ
વહેલા જ ભગવાન ભેટતા હોવાથી ભક્તજનોને
અપૂર્વ ઉલ્લાસ હતો... જાણે પ્રભુના પંચકલ્યાણક
સાક્ષાત્ જ થતા હોય એવું લાગતું હતું. ત્યારે ભક્તો હોંસથી ગાતા હતા કે–
પધાર્યા છે એમ આંગણે રે...’
પ્રવચનોમાં વારંવાર ભગવાનને યાદ કરતાં પૂ. ગુરુદેવ
આંસુભીની આંખે કહેતાં... ‘હે ભગવાન્! આપના વિરહમાં
આપની સ્થાપના કરીને વિરહને ભૂલાવશું..!’ દસ વર્ષ
પહેલાંંના એ પ્રવચનો આજે પણ મુમુક્ષુ ભક્ત જનોનાં હૈયાંને
હચમચાવી મૂકે છે ને તેમના રૂંવાટે રૂંવાટે ભક્તિ જગાડે છે.
આજે પણ તૃપ્તિ થતી નથી અને અતિ પ્રમોદિત થતાં કહે છે
કે ‘અહો! શું કહીએ! એ વખતે તો પહેલી જ વખત
સીમંધરનાથ ભગવાન! એટલે પછી શું બાકી રહે!’ પ્રભુ ભક્તોના અંતરપટમાં કોતરાઈ ગયેલા એ ધન્ય
પ્રસંગના સંસ્મરણોનો અંશ માત્ર આજે દસ વર્ષે અહીં શબ્દારૂઢ થયો છે.
એવી ગંભીરપણે પ્રદક્ષિણા કરતો હતો–જાણે કે તે પણ