रहेलो योगी छे; अमारा उपरनो राग क्षणमां छोडीने गमे त्यारे चाली नीकळशे. तेनी रुचिनुं जोर स्वभावमां छे,
अमारा शेमां य तेनी रुचि नथी, अमारे लीधे तेने राग थतो नथी, निमित्तने लीधे राग थाय एम ते मानता नथी,
भावना भावे छे; एटले स्वभावनी सबळाईना जोरे राग तोडीने, आ बधुं छोडीने ते चाल्या जशे.’
सर्वे मान्या पुद्गल एक स्वभाव जो...
होय तेने तो परथी भिन्न चैतन्यनी भावना पण क्यांथी होय? भगवानने भिन्नतानुं भान होवा छतां रागने लीधे
पर तरफ वलण जतुं हतुं, ते पर तरफनुं वलण खसेडीने चैतन्यमां लीन थवा माटे भगवान भावना करे छे–
क्यारे थईशुं बाह्यांतर निग्रन्थ जो...
सर्व संबंधनुं बंधन तीक्षण छेदीने...
तेमने जातिस्मरण ज्ञान थयुं. पूर्वभवोनुं स्मरण थतां तेओने वैराग्य जागृत थयो, अने तेओ एवी भावना
चिंतववा लाग्या के–अहो, आ पहेलांंना भवमां हुं सर्वार्थ सिद्धिमां अहमिंद्र देव हतो अने तेनी पहेलांंना
भवमां हुं मुनि हतो; त्यारे मारी अनुभवदशा अधूरी रही ने राग बाकी रह्यो तेथी आ अवतार थयो, हवे ते
आत्माना मोक्ष खातर मारो अवतार छे...हुं भगवान थवा अवतर्यो छुं...आ संसार, शरीर ने भोगोथी
उदासीन थई असंसारी, अशरीरी ने अभोगी एवा अतीन्द्रिय आत्मस्वभावमां लीन थईने, वन–जंगलमां
चैतन्यना आनंदनी मस्तीमां झूलवा मारो अवतार छे. –ए प्रमाणे भगवान संसारथी विरक्त थई आत्माना
आनंदना वळांकमां वळ्या. ‘अहो! धन्य ए अवतार...’
अने अनेक केवळी भगवंतो सर्वज्ञपणे विचरी रह्या छे. एटले सर्वज्ञने नक्की करतां महाविदेहादि क्षेत्र पण नक्की
थई जाय छे. ते सर्वज्ञपुरुषना ज्ञान बहार कांई न होय, तेने रागद्वेष होय नहि, ते दुनियाना जीवोनुं कांई करे
नहि; वळी ते सर्वज्ञपुरुष रोटला खाय नहि, स्त्री राखे नहि, शस्त्र के वस्त्र राखे नहि, तेने रोग थाय नहि, ते
पृथ्वी उपर चाले नहि पण आकाशमां विचरे, तेने क्रमिक भाषा न होय पण निरक्षरी दिव्यध्वनि होय, ते कोईने
पूर्णपद पोताने प्राप्त करवुं छे तेनुं स्वरूप तो जाणवुं जोईए ने? अने ते पूर्णपद प्रगटवानी शक्ति पोताना
स्वभावमां छे, एने जाणे तो धर्मनी शरूआत थाय.