क्यांय दोष नहि ज आवे, पण व्याकरणनी विभक्ति वगेरेमां कदाच कंई दोष आवी जाय अने तारा ज्ञानना
क्षयोपशममां ते जणाई जाय तो तुं ते जाणपणा उपर के दोष उपर मुख्यपणे जोईश नहि, पण तेने गौण करीने
एकत्वस्वभावने ज मुख्यपणे जोजे, ते स्वभाव तरफ ज वळजे.
ते शुद्धात्माने प्रमाण करनारा जीवो न होय एम बने ज नहि. ‘दर्शावुं तो करजो प्रमाण’ एम कहेवामां
आचार्यदेवने खातरी छे के शिष्ये पूर्वे अनंतकाळमां जे रीते शुद्धात्मानुं यथार्थ श्रवण नथी कर्युं ते भाव
टाळीने हवे जुदी ज रीते अपूर्वपणे शुद्धात्मानुं यथार्थ श्रवण करीने ते शुद्धात्माने समजी जशे. पूर्वे तें कदी
जेने नथी जाण्यो एवो शुद्धात्मा हुं तने अत्यारे दर्शावुं छुं, माटे तुं अपूर्व भावे ते प्रमाण करीने स्वानुभव
करजे.
गाथामां श्री आचार्यदेव आत्मानो एकत्व–विभक्त ज्ञायकस्वभाव दर्शावे छे.
सद्भूत–व्यवहार बाकी रह्यो तेनो निषेध सातमी गाथामां कर्यो. ए रीते छठ्ठी–सातमी गाथामां
‘शुद्धज्ञायकभाव’ बतावीने तेना आश्रये चारे प्रकारना व्यवहारनो निषेध कर्यो. आ ‘ज्ञायकभाव’ ते निश्चय छे
अने तेनो आश्रय करवो ते मोक्षमार्ग छे.
लीन थई जाय छे, ते वखते तो ‘प्रमत्त–अप्रमत्त नथी ने ज्ञायक छुं’ एवो विकल्प पण नथी, त्यां तो
ज्ञायकनो अनुभव ज वर्ते छे. आवी दशामां झूलतां झूलतां आ समयसारनी अद्भुत रचना थई गई छे,
तेमां अपूर्व गंभीर भावो भर्या छे. ‘समयसार’ एटले शुद्धआत्मा, तेना वर्णननी शरूआत करतां छठ्ठी
गाथामां ज ‘जे ज्ञायकभाव छे ते प्रमत्त के अप्रमत्त नथी’ एम कहीने ते एक गाथामां ज आचार्यदेवे चार
नयोनुं वर्णन समावी दीधुं छे. ते आ प्रमाणे–
व्यवहारनुं ज्ञान तो गर्भितपणे करावी दीधुं, अने ‘ज्ञायकभाव’ बतावीने तेनो निषेध पण कर्यो.
रागमां जोडायेलुं छे ते ज्ञाननो उपयोग स्थूळ छे. जो अबुद्धिपूर्वकना रागने पण पकडी शके एवो सूक्ष्म उपयोग
थाय तो तो केवळज्ञान होय अने त्यां रागनो बिलकुल अभाव होय. अहीं तो साधकनी वात छे. साधकने जे
अबुद्धिपूर्वकनो विकल्प छे ते अनुपचरित असद्भुत व्यवहारनयनो विषय छे. ‘ज्ञायकभाव अप्रमत्त पण नथी’
एम कहीने गर्भितपणे ते व्यवहारनुं ज्ञान करावीने तेनो निषेध कर्यो.