कल्पना तेने टळती नथी अने पोताना कल्याणमां तेनी बुद्धि लागती नथी. हजी
तो परनुं करवानो बोजो पोताना माथे मानीने फरे ते पोताना कल्याणनो
विचार करवा क्यांथी नवरो थाय? माटे जेने पोतानुं कल्याण करवानी भावना
होय तेणे, परथी मने लाभ–नुकसान थाय के हुं परनुं कांई भलुं–बुरुं हुं करी
स्वाधीन आत्मस्वभावने मान्ये ज छूटको छे. पोताना आत्माने परथी छूटो
माने तो पर तरफथी पाछो फरीने आत्माना आश्रये पोतानुं कल्याण करे.
आत्मा परनुं कांई करे अथवा तो परने लीधे आत्मानुं हित थाय–ए वात तो
दूर रहो.....परंतु......मनना अवलंबने जे शुभ विकल्प ऊठे तेनाथी पण
आत्माने धर्म के हित नथी; शुभ–विकल्प पण आत्माना गुणनो रोधक छे.
पुण्य–पापरूप विकारथी आत्मगुणने मदद थाय–एम माननारे गुणने अने
विकारने एकमेक मान्या छे, विकारथी भिन्न आत्मस्वभावने तेणे जाण्यो नथी,
एटले तेने पण कल्याण क्यांथी प्रगटे? जेमांथी कल्याण प्रगटे छे एवा आत्माने
निर्विकारी आत्मस्वभावने जे जाणे तेने ज तेमां एकाग्रता वडे अपूर्व
आत्मकल्याण प्रगटे छे.
जो.....ने तारा पूर्ण स्वरूपने लक्षमां ले... भाई! आ देह तो क्षणमां छूटी
जशे. बहारमां तो भले गमे तेम थाय पण तुं तारा आत्मतत्त्वने समज. ते
समजवाथी ज तारुं कल्याण थशे ने भवथी निवेडा आवशे.’ –आत्मा परनुं
तो कांई करी शकतो नथी छतां अज्ञानी मात्र अभिमान करीने भवसमुद्रमां
भटके छे; एवा जीवो उपर करुणा करीने, तेओना हितनो आवो उपदेश
बीजुं तो भले आवडे के न आवडे पण आ वात जरूर समजवा जेवी छे.
आ समज्या विना कल्याण थवानुं नथी. जे आ समजशे तेना भवथी
निवेडा आवशे. आत्मानुं पोतानुं हित करवा माटेनी आ वात छे