સોના–ચાંદીના પારણીયે પ્રસન્નવદન પ્રભુજી ઝૂલી રહ્યા હતા. એ નાનકડા ભગવાનને નીરખતાં જ હૈયામાં સ્નેહ
અને ભક્તિ ઊભરાઈ જતાં હતાં.....અને એમ થતું હતું કે અહો! ભગવાન થવા માટે એનો અવતાર છે...ધન્ય
એનો અવતાર! એ મોટો થઈને મુનિ થશે અને આત્માના આનંદમાં ઝૂલતાં ઝૂલતાં કેવળજ્ઞાન પ્રગટ કરીને
અનેક ભવ્ય જીવોને ભવસમુદ્રથી પાર કરશે.–આવા પ્રભુજીના પારણાંને પૂ. બેનશ્રી–બેનજી જેવા પવિત્રાત્માઓ
જ્યારે હૈયાના ઉમળકાથી વાત્સલ્યપૂર્વક ઝૂલાવી રહ્યા હતા ત્યારે તો, જાણે કે તીર્થંકરની માતાના હાથે
તીર્થંકરપ્રભુ પારણે ઝૂલી રહ્યા હોય–એવું એ દ્રશ્ય હતું.....એ પાવન દ્રશ્ય જોતાં એમ થતું હતું કે અહો! તીર્થંકરના
મહિમાની તો શું વાત? પરંતુ જે હાથ તીર્થંકરનું પારણું ઝુલાવી રહ્યા છે તે હાથ પણ ધન્ય છે!!
ભગવાન વગેરે તીર્થંકરો જે કુળમાં જન્મ્યા તે જ કુળમાં આજે નેમિનાથ ભગવાને જન્મ લઈને આપણા કુળને
પાવન કર્યું છે.
કૃષ્ણ જેવું બળ તમારામાં નથી. આ ઉત્તર સાંભળતાં જ નેમિકુમાર જઈને કૃષ્ણનો શંખ ફૂંકવો વગેરે કાર્યો કરે છે;
તેમનું દિવ્યબળ જોતાં કૃષ્ણને ચિંતા થાય છે, તેથી નેમિકુમાર વૈરાગ્ય પામીને દીક્ષા લઈ લ્યે એવી યુક્તિ વિચારે
છે. રાજકુમારી રાજીમતી સાથે નેમિકુમારના વિવાહની તૈયારી થાય છે, ને દેશોદેશના રાજાઓ ભેટ લઈને આવે
છે,–આ બધાં દ્રશ્યો થયાં હતાં.
બિરાજી રહ્યા હતા ને સારથી રથના ઘોડાને ધીરેધીરે ચલાવી રહ્યો હતો.....એ રીતે શ્રી નેમિકુમારની જાન
જૂનાગઢ તરફ જઈ રહી હતી. આ વખતે રથમાં બિરાજમાન ભગવાનની અત્યંત ધીરગંભીર મુદ્રા જોતાં એમ
આશ્ચર્ય થતું હતું કેઃ અરે! આ ભગવાન તે શું રાજીમતીને પરણવા જાય છે?–કે મુક્તિને વરવા જાય છે!
જે રસ્તેથી પસાર થઈ રહ્યો છે તેની બાજુમાં પીંજરે પૂરાયેલા પશુઓ કરુણ પોકાર કરી રહ્યા હતા. પશુઓનો
કરુણ પોકાર સાંભળતાં નેમપ્રભુ સારથીને પૂછે છે કે અરે સારથી! આ પશુડાંને અહીં કેમ પૂર્યાં છે? સારથી
જવાબ આપે છે કે હે નાથ! આ પશુઓની હિંસા કરવા માટે અહીં પૂર્યાં છે, આપના લગ્નપ્રસંગે તેમની હિંસા
થશે. સારથીની વાત સાંભળતાં જ–અરે! મારાં લગ્ન નિમિત્તે આ નિર્દોષ જીવોની હિંસા!!–એમ વિચારી
ભગવાન એકદમ વૈરાગ્ય પામી જાય છે....અને કહે છે કે ‘અરે સારથી! રથને પાછો વાળ! હવે રથને આગળ ન
ચલાવીશ.....મારે નથી પરણવું.....હું દીક્ષિત થઈને સંયમ અંગીકાર કરીશ.’ ભગવાનની દીક્ષાની વાત સાંભળતાં
જ સારથી એકદમ ગદગદિત થઈ જાય છે ને આંસુઝરતી આંખે ભગવાનને ખૂબખૂબ વિનવે કે ‘હે નાથ! આપ
દીક્ષા ન લ્યો....આપ ઘેર પાછા પધારો....હે પ્રભો! આપના વિના અમે ઘેર જઈશું અને શિવાદેવી મને પૂછશે કે
‘મારા નેમિકુમાર કયાં?’–તો હું શો જવાબ આપીશ! ‘નેમિકુમાર દીક્ષિત થઈ ગયા’ એમ હું કહીશ તો તે
સાંભળતાં જ શિવાદેવી માતા મૂર્ચ્છા ખાઈને જમીન પર ગિર પડશે...’–આમ કહેતાં કહેતાં સારથી પોતે પણ
મૂર્ચ્છિત થઈને ભગવાનના ચરણોમાં ઢળી પડે છે. આ વખતનું એકદમ કરુણ દ્રશ્ય બધાનાં હૈયાંને હચમચાવી દેતું
હતું...છતાં વિશેષતા તો એ હતી કે આ દ્રશ્ય જોનારા બધા જ્યારે કરુણતાથી પીગળી જતા હતા ત્યારે પણ
ભગવાન નેમિકુમાર તો અત્યંત ધીર–ગંભીર