दीक्षा पछी आम्रवनमां पू. गुरुदेवश्रीनुं खास प्रवचन.
आम्रवनमां दिक्षा लीधी छे. भगवाने केवी दिक्षा लीधी ते हवे कहेवाय छे.
सम्यग्दर्शन अने मति–श्रुत–अवधि ए त्रण ज्ञान तो भगवानने पहेलेथी ज हता. हुं ज्ञानानंद आत्मा छुं.,
अनंत ज्ञान–दर्शन–आनंद अने वीर्यनी शक्तिथी भरपुर छुं–आम आत्मानो निर्विकल्प अनुभव थाय ते
सम्यग्दर्शन छे. अखंड आनंदमूर्ति आत्मा, रागथी ने परथी भिन्न छे–एनी प्रतीत अने अनुभव पछी ज
मुनिदशा होय छे. भगवानने एवुं सम्यग्दर्शन तो पहेलेथी ज हतुं, ने लग्नप्रसंगे वैराग्य थतां आत्माना
अवलंबने भगवान अनित्य वगेरे बार भावना भाववा लाग्या. बार भावना तो संवरनिर्जरानुं कारण
छे; ‘शरीरादि अनित्य छे’ एम एकला परना लक्षे अनित्यभावना यथार्थ होती नथी, पण नित्य एकरूप
एवा चैतन्यस्वभावना अवलंबने शरीरादि अनित्य पदार्थो प्रत्येनो राग छूटी जतां खरी अनित्यभावना
होय छे. ‘अनित्यभावना’ एम कहेवाय पण खरेखर तेमां ‘अनित्य’ नुं अवलंबन नथी. पण नित्य
एवा धु्रवस्वभावनुं अवलंबन छे. सम्यग्दर्शन वगर बार भावना यथार्थ होय नहीं भगवाने केवी बार
भावना भावी हती तेनी अज्ञानीने खबर पडे नहि. भगवाने तो सम्यग्दर्शन सहित चिदानंदस्वभावना
अवलंबने बार भावना भावी हती.
आनंदकंद छे.–आवी भावनाथी शरीरादि प्रत्येनो राग घटी जाय तेनुं नाम भावना छे. तेमां जे शुभराग छे ते
खरेखर भावना नथी. पण स्वभावना अवलंबने जे वीतरागभाव थयो ते ज खरी भावना छे, ने ते ज संवर–
निर्जरानुं कारण छे.–भगवाने आवी भावना भावी हती.
त्यागथी त्रिकाळ शून्य छे आत्माए वस्त्रने छोडयुं अने वस्त्र छोडवाथी मुनिपणुं थई गयुं–एम
अज्ञानी माने छे, पण ते बंने वात जूठी छे. आत्मा वस्त्रथी तो त्रणेकाळ खाली ज छे, आत्माए
पोतामां वस्त्रनुं ग्रहण कदी कर्युं ज नथी, तो पछी आत्मा वस्त्रने छोडे ए वात कयां रही? अने वस्त्र
छूटीने शरी–