અનાદિકાળની દીનતાનો અંત આવીને અપૂર્વ સિદ્ધપદનાં નિધાન પ્રગટે.
પરદ્રવ્ય કે પુણ્ય તે આત્માની ખરી સંપત્તિ નથી, ચક્રવર્તીનો
વૈભવ કે ઈન્દ્રપદની વિભૂતિ તેના વડે આત્માની મહત્તા નથી,
પણ જુદી ન પડે –તે જ આત્માની ખરી સંપત્તિ છે, તે જ
આત્માનો ખરો વૈભવ છે અને તેનાથી જ આત્માની મહત્તા છે.
આવા સ્વભાવના બહુમાનમાં પર્યાયમાં જ્ઞાનાદિ પ્રગટે તેનું
ને જે તુચ્છબુદ્ધિ છે તેને જ અલ્પ પર્યાયનું ને પરનું અભિમાન
થાય છે. બહારમાં લક્ષ્મી વગેરેનો સંયોગ આવે ત્યાં તેને પોતાની
અલ્પકાળ રહીને ચાલ્યો જવાનો છે, તે આત્મા સાથે કાયમ
રહેવાનો નથી માટે તે આત્માની સંપત્તિ નથી. અનંતગુણનું
ચૈતન્યનિધાન અંદર ત્રિકાળ ભર્યું છે તે શાશ્વત સંપદાને અજ્ઞાની
ઓળખતો નથી; જો તે અચિંત્ય આત્મનિધાનને ઓળખે તો
પરનું અભિમાન છૂટી જાય ને અનાદિકાળની દીનતાનો અંત
વૈભવની તો શું વાત!! ચૈતન્યસામર્થ્યનો કોઈ અચિંત્ય મહિમા
છે. –આવા અચિંત્ય આત્મવૈભવને ઓળખવો તે જ