વિચારે કે અરેરે! શું આ ભવ જ કરવાનો મારો સ્વભાવ હશે કે
ભવરહિત શાંતિ ક્યાંય હશે!! આ ભવભ્રમણના થાક
ઉતારવાનો વિસામો ક્યાં હશે! આમ, જેને અંતરમાં ભવનો
બહારમાં બીજું કોઈ તને શરણરૂપ થાય તેમ નથી. આત્માને
ઓળખીને સમ્યગ્દર્શન કરવું તે જ થાકયાનો વિસામો છે.
વસ્તુને ઓળખ્યા વગર મિથ્યાત્વાદિક ભાવોને જ અનાદિકાળથી
ભાવ્યા છે, પણ ચૈતન્યસ્વભાવની સન્મુખ થઈને સમ્યગ્દર્શનાદિ
ભાવોને કદી સેવ્યા નથી. એકવાર પણ જો સમ્યગ્દર્શનાદિ
ભાવોને સેવે તો અલ્પકાળમાં મોક્ષ થયા વિના રહે નહીં. પરમ
ચૈતન્યસ્વભાવની ભાવનાથી જે સમ્યગ્દર્શનાદિ પવિત્ર ભાવો
પ્રગટે તે જ ધર્મ અને કલ્યાણરૂપ છે.
સમ્યક્ત્વ–આદિક ભાવ રે! ભાવ્યા નથી પૂર્વે જીવે. ૯૦