विचारे के अरेरे! शुं आ भव ज करवानो मारो स्वभाव हशे के
भवरहित शांति क्यांय हशे!! आ भवभ्रमणना थाक
उतारवानो विसामो क्यां हशे! आम, जेने अंतरमां भवनो
बहारमां बीजुं कोई तने शरणरूप थाय तेम नथी. आत्माने
ओळखीने सम्यग्दर्शन करवुं ते ज थाकयानो विसामो छे.
वस्तुने ओळख्या वगर मिथ्यात्वादिक भावोने ज अनादिकाळथी
भाव्या छे, पण चैतन्यस्वभावनी सन्मुख थईने सम्यग्दर्शनादि
भावोने कदी सेव्या नथी. एकवार पण जो सम्यग्दर्शनादि
भावोने सेवे तो अल्पकाळमां मोक्ष थया विना रहे नहीं. परम
चैतन्यस्वभावनी भावनाथी जे सम्यग्दर्शनादि पवित्र भावो
प्रगटे ते ज धर्म अने कल्याणरूप छे.
सम्यक्त्व–आदिक भाव रे! भाव्या नथी पूर्वे जीवे. ९०