चैतन्यमय स्वद्रव्यने ज तुं तारापणे अनुभव, तेमां ज ‘हुं’ पणानी प्रतीति कर, अने एनाथी भिन्न अन्य समस्त
पदार्थोमांथी हुं–पणुं छोडी दे.
माटे हे भव्य! ‘हुं पोते मारा उपयोगस्वभावमां ज छुं’–एम जाणी, प्रसन्न थई, सावधान था, अने अंतर्मुख
थईने आवा तारा चैतन्यस्वरूपनो अनुभव कर, तेना अतीन्द्रिय आनंदने भोगव. अमे तने तारुं चैतन्यस्वरूप
देहादि बधाथी जुदुं अने तारा पोताथी ज परिपूर्ण, सदा उपयोगमय बताव्युं, ते जाणीने तुं प्रसन्न था, सावधान था
अने तेनो अनुभव कर, तेमां तने आत्माना अपूर्व आनंदनुं स्वसंवेदन थशे.
हतो, आपश्रीए परम करुणा करीने वारंवार मने प्रतिबोध्यो अने परथी अत्यंत भिन्न, चैतन्यस्वरूपथी परिपूर्ण
मारुं स्वद्रव्य समजावीने आपे मने न्याल कर्यो. अहो, आवुं परम महिमावंत मारुं स्वद्रव्य समजतां मने प्रसन्नता
थाय छे, परमां घूंटायेली एकत्वबुद्धि टळीने हवे चैतन्यस्वरूपमां सावधानी थाय छे, मारो उत्साह निजस्वरूप तरफ
वळे छे अने हुं मने नित्य उपयोगस्वरूपे ज अनुभवुं छुं. हवे रागादि भावो के परद्रव्य मारा स्वरूपमां एकमेकपणे
जरापण भासता नथी. अहो नाथ! आपे दिव्यमंत्रो वडे अमारी मोहमूर्छा दूर करीने अमने सजीवन कर्यां....
तो तेने अति उग्र प्रेरणा करीने आचार्यदेव २३ मा कलशमां कहे छे के अरे भाई! तुं मरीने पण चैतन्यमूर्ति आत्मानो
अनुभव कर. आचार्यदेव कोमळ संबोधनथी कहे छे के हे भाई! शरीरादिक मूर्तद्रव्योथी भिन्न एवा तारा
चैतन्यस्वरूप आत्माने तुं कोई पण प्रकारे–महा प्रयत्न करीने अनुभव,–जेथी पर साथे एकपणानो तारो मोह छूटे.
एम थशे केः अहो! महा उपकारी संतो सिवाय आत्मकल्याणनी आवी वात्सल्यभरी अद्भुत प्रेरणा कोण आपे?)