राखवा जेवो छे, ने अंदर वागोळीने आत्मामां परिणमाववा जेवो छे. पोताना
अंर्तस्वभावमां एकाग्रताथी ज सम्यग्दर्शन अने सम्यक्चारित्र प्रगटे छे.
*
*जेणे अरिहंत भगवान जेवा पोताना आत्माने मन वडे जाणी लीधो ते जीव स्वभावना
आंगणे आव्यो छे; परंतु आंगणे आव्या पछी हवे अंदर ऊतरीने स्वभावनो अनुभव
करवामां अनंतो अपूर्व पुरुषार्थ छे.
*
*जेम मोटा राजा–महाराजाना महेलना आंगणे आव्या पछी सीधुं राजा पासे जवा माटे
हिंमत जोईए, तेम चैतन्य भगवानना आंगणे आव्या पछी अंदर ढळीने
चैतन्यस्वभावनो अनुभव करवामां अनंत पुरुषार्थ छे. जे जीव तेवो अपूर्व पुरुषार्थ करे
तेने ज भगवान आत्मानो भेटो थाय छे–तेने ज सम्यग्दर्शन थाय छे.
जे जीवो शुभविकल्पमां अटकी जाय छे तेने चैतन्य भगवाननो भेटो थतो नथी.–
परंतु अहीं आंगणे अटकवानी वात ज नथी. जे जीव आंगणे आव्यो ते अंतरमां जईने
अनुभव करे ज एवी अप्रतिहतपणानी ज अहीं वात छे.
*
*सम्यग्दर्शन वगर धर्म होतो नथी तेथी अहीं पहेलां ज सम्यग्दर्शननी रीत बतावी छे.
सम्यग्दर्शननी रीतमां पुण्य के पाप नथी. उपयोगने अंतर्मुख करीने त्रिकाळी
चैतन्यद्रव्यमां एकाग्र करवो ते ज सम्यग्दर्शननी रीत छे.
*
*जुओ भाई, आ ज आत्माना हितनी वात छे. आ समजण पूर्वे अनंतकाळमां एक सेकंड
पण नथी करी. एक सेकंड पण जे आवी समजण करे तेने भवनो नाश थया वगर रहे
नहि.
*
*आत्मानुं यथार्थस्वरूप समज्या सिवाय, भले लाखो ने करोडो रूपिया भेगा थाय तोपण
तेमां आत्माने शुं लाभ? आत्मानुं लक्ष कर्या वगर आत्माना अनुभवनी लाखेणी घडीनो
लाभ नहि मळे.
*
*जेणे आत्मानो यथार्थ निर्णय कर्यो, पछी तेने आहार–विहारादि होय ने पुण्य–पापना
अमुक परिणाम पण थता होय छतां आत्मानुं लक्ष छूटतुं नथी–आत्मानो जे निर्णय कर्यो
छे ते कोई प्रसंगे खसतो नथी. प्रथम आवो निर्णय करवो ते ज करवा जेवुं छे.
*
*पोते साचुं समजे त्यां खोटी मान्यता एनी मेळे टळी जाय छे. जेणे आत्मस्वभावने
जाण्यो तेने खोटी मान्यता टळी ज गई. साचुं समजे अने ऊंधी मान्यता पण रहे–एम
बने नहि.
*
*हे जीव! अरिहंतभगवान जेवा तारा आत्माने तुं जाण–एम कह्युं, तेमां एटलुं तो आवी
गयुं के पात्र जीवने अरिहंतदेव सिवाय सर्वे कुदेवादिनी मान्यता तो छूटी ज गई छे.
–अरिहंत भगवानना द्रव्य–गुण–पर्यायने जाणीने त्यां ज अटकतो नथी पण
पोताना आत्मा तरफ वळे छे.
कारतकः २४८० ः १७ः