
तारा जीवनना उत्साहने तोडी न नांखीश...परंतु तेवे वखतेय तारा बुद्धि–बळने बराबर
जागृत अने स्थिर राखीने एम विचारजे के संसारमां गमे तेवी प्रतिकूळतानो प्रसंग होवा
छतां माराथी मारा हितनो उद्यम न थई शके एवुं कदी पण नथी; कोई संजोगोनी एवी ताकात
नथी के मारा धार्मिक उत्साहबळने तोडी शके!
फरीने कहेवानुं के–जगतथी तुं भले नासीपास थयो हो........पण तारा आत्महित माटेना
उत्साहमां तुं नासीपास न थईश....अत्यारे आ घडीए ज तारा समस्त बुद्धि–बळनो उपयोग
आत्महितने माटे करवानो तुं निर्णय कर. बस! आ निर्णय करतां ज तेनी द्रढताना जोरे तारा
जीवनमां एक नवी दिशा खूलशे अने अत्यार सुधीमां तने न थई होय एवी शांति थशे.
राखवो ने हितकर्तव्यमां उद्यमी थवुं ते साचो पुरुषार्थ छे.
पूर्वजन्मना पुण्यकार्योनुं ज फळ छे.–परंतु जेनाथी तारा आत्मानुं हित थाय एवुं धर्मकार्य तो
तारे आ जन्ममां नवा ज प्रयत्नथी करवानुं छे. माटे हे बंधु! तुं तारा पोताना ज हितने माटे
ते नवीन प्रयत्न नी दिशाने समजवा उद्यमी था.
एटले तेने आत्माना स्वाधीन गुणोनी श्रद्धा नथी अने
गुणवान एवा आत्मानी पण खरेखर तेने श्रद्धा नथी.
परमांथी पोताना गुण लेवा मांगे छे–एवी तेनी
पराधीनबुद्धि ज मिथ्या होवाथी दुःखरूप छे. जेनाथी ते
जीव पोताना दोष माने छे तेना उपर एकत्वबुद्धिथी
अनंतो द्वेष करे छे, अने जेनाथी पोताना गुण माने छे
तेना उपर एकत्वबुद्धिथी अनंतो राग करे छे;–आ
अनंत संसारना परिभ्रमणनुं मूळकारण छे.
ज्ञानादि गुण मने परने लीधे थता नथी; रागादि दोष
ते मारी पर्यायनो अपराध छे ने ज्ञानादि गुण तो
मारो स्वभाव ज छे.–आम जाणतो होवाथी ज्ञानीने
पर साथे एकत्वबुद्धिपूर्वकना राग–द्वेष थता ज नथी,
अने पोताना गुणस्वभावनी प्रतीत तेने कदी खसती
नथी; एटले अनंतसंसारना परिभ्रमणनुं मूळ तेने
छेदाई गयुं छे, ने मोक्षनुं मूळ कारण एवुं भेदज्ञान
तेने प्रगटयुं छे.