एम तेमनाथी उदासीन थईने, आ चैतन्यस्वरूप आत्मानो अनुभव करवा माटे ज उद्यमी था....सर्व प्रकारना उद्यम
वडे अंतरमां वळीने तारा आत्माने परथी जुदो देख.
एने ते जीवन केम कहेवाय? हे जीव! हवे तो तुं जागृत था....जागृत थईने, अमे तने तारुं चैतन्यस्वरूप बताव्युं
तेओ अनुभव करवा उद्यमी था. मोहनी मूर्छामां हवे एक क्षण पण न गुमाव. चैतन्यनुं जीवन प्राप्त करवा एकवार
तो आखाये जगतथी छूटो पडीने अंतरमां तारा चैतन्य–विलासने देख. एम करवाथी तारो अनादिनो मोह छूटीने
तने अपूर्व कल्याणनी प्राप्ति थशे.
परद्रव्योथी जुदो पडी तेनो पाडोशी थई जा, ने जगतथी भिन्न चैतन्यतत्त्वने देखवा माटे कुतूहल करीने अंतरमां तेनो
उद्यम कर.–आम करवाथी तने अंतरमां आनंदसहित चैतन्यनो अनुभव थशे अने तारी मुंझवण मटी जशे.
तो कुतूहल कर. जगतनी दरकार छोडीने आत्माने जाणवानी दरकार कर. अरे जीव! जगतनुं अवनवुं जाणवानी होंश
अने चैतन्यतत्त्वने जाणवामां बेदरकारी,–ए तने नथी शोभतुं. माटे चैतन्यने जाणवानी विस्मयता लाव ने
दुनियानी दरकार छोड. दुनिया तने मूर्ख कहेशे, अनेक प्रकारनी प्रतिकूळता करशे, पण ते बधायनी उपेक्षा करीने
अंतरमां चैतन्यभगवान केवा छे तेने जोवानुं एक ज लक्ष राखजे. जो दुनियानी अनुकूळता–प्रतिकूळतामां रोकाईश
तो तारा चैतन्यभगवानने तुं जोई शकीश नहि. माटे दुनियानी दरकार छोडीने....एकलो पडीने...अंतरमां पोताना
चैतन्य स्वभावने देखवानो महान उद्यम तुं कर.
तेमां पराकाष्ठानी वात करी छे. मृत्यु सुधीना उत्कृष्ट प्रसंगने लक्षमां लईने तुं आत्माने जोवानो कौतूहली था....
मरण प्रसंग भले आवे नहि पण तुं तेटली उत्कृष्ट हदने लक्षमां लईने चैतन्यने जोवानो उद्यम कर. ‘मरीने पण’
एटले के देह जतो होय तो भले जाय पण मारे तो आत्मानो अनुभव करवो छे. ‘मरीने’ एम कह्युं तेमां खरेखर
तो देहद्रष्टि छोडवानुं कह्युं छे; मरतां तो देह छूटे छे पण हे भाई! तुं आत्माने जोवा खातर जीवतां ज देहनी द्रष्टि
छोडी दे....‘देह ते हुं’