આવા સમ્યગ્દર્શન–અને સમ્યગ્જ્ઞાનનું અપૂર્વ પરિણમન થઈ જાય છે. અને અજ્ઞાની જીવ ભલે ઘણાં શાસ્ત્રો જાણતો
હોય પણ અંતરમાં પોતાના ધુ્રવચૈતન્ય સામર્થ્યનો મહિમા ભાસવાને બદલે ક્યાંક બહારમાં મહિમા કરીને અટકી
ગયો છે, એટલે પોતાના ચૈતન્ય સ્વભાવનો આશ્રય કરીને તે પરિણમતો નથી તેથી તેને અનાદિના મિથ્યાદર્શન અને
મિથ્યાજ્ઞાન ટળતાં નથી. અંતરમાં ચૈતન્યવસ્તુ પડી છે તેનો મહિમા કરીને તેને શ્રદ્ધા–જ્ઞાનમાં પકડવી તે જ અપૂર્વ
કલ્યાણનો ઉપાય છે.
ભૂતાર્થ સ્વભાવ પરિપૂર્ણ સામર્થ્યનો
પિંડ છે, તે અશુદ્ધ થઈ ગયો નથી;
થઈને તું આત્માના શુદ્ધસ્વભાવની
પ્રતીત કર.
આત્મા તે વિકાર જેટલો નથી, તારો
નથી, તારો દ્રવ્યસ્વભાવ તો એકરૂપ
શુદ્ધ છે, તે સ્વભાવ તરફ વળીને
આત્માનો અનુભવ થાય છે.
અંતરદ્રષ્ટિથી આવો અનુભવ કરવો
તેથી તે સ્વભાવની દ્રષ્ટિથી રાગાદિ
અનુભૂતિ થાય છે. શુદ્ધ સ્વભાવની
આવી દ્રષ્ટિ કરે ત્યારથી જ ધર્મની
આવી અપૂર્વ દ્રષ્ટિ ગૃહસ્થાશ્રમમાં પણ
થઈ શકે છે. અરે! આઠ વર્ષની નાની
પણ અંતર્મુખ થઈને આવી દ્રષ્ટિ
પ્રગટ કરી શકે છે. આવી દ્રષ્ટિ પ્રગટ
વગર કોઈ જીવને ધર્મની શરૂઆત
થતી નથી.