जाणनारुं ज्ञान तेमां न वळे एम बने नहि. ज्ञानस्वभावनो आश्रय करतां
अनादिना मिथ्या श्रद्धा–ज्ञाननो नाश थईने सम्यक् श्रद्धा–ज्ञान प्रगटयां ते
अपूर्वभाव छे–ने ते मोक्षनुं कारण छे.
ज्ञानपर्याय एकाग्र थई ते परमार्थे आत्मा नथी केम के ते आत्मा साथे अभेद थई नथी. ज्ञानपर्याय आत्मा तरफ
वळीने ज्यां एकाग्र थई त्यां द्रव्य–पर्यायनो भेद न रह्यो, तेथी अभेदपणे ते ज्ञानने आत्मा ज कह्यो छे.
तेना करतां अनंतगणुं छे–आम जाणतां ज्ञानमां धु्रवद्रव्यनो अपार महिमा आवे छे अने ज्ञान ते तरफ वळी जाय
छे. स्वभावसामर्थ्यनो महिमा आवतां ज्ञान तेमां एकाग्र थई जाय–ते ज धर्म छे. चैतन्यना धु्रव सामर्थ्यना
महिमाने जाणनारुं ज्ञान तेमां न वळे–एम बने नहि.
एक साथे छे. ज्ञानपर्याय धु्रवस्वभावमां वळतां ज्ञानस्वभाव साथे एकतानो उत्पाद थयो ने विकार साथेनी
एकतानो व्यय थयो, सामान्य ज्ञानस्वभाव तो धु्रवरूप छे. आ सामान्य ज्ञानस्वभावनो आश्रय करीने ज्ञान
ऊपज्युं त्यां विकार साथे एकत्वबुद्धिथी छूटयुं, एटले अनादिना मिथ्याज्ञाननो नाश थईने सम्यग्ज्ञान प्रगटयुं; आ
सम्यग्ज्ञान ते ज आत्मज्ञान छे. ते अपूर्व भाव छे, ते धर्मनो भाव छे. ते ज्ञान मोक्षनुं कारण छे.
अंतरमां वळेली निर्मळ पर्याय विद्यमान होवां छतां ते पर्यायना भेद उपर धर्मीनी द्रष्टि नथी माटे ते पर्यायने
अभूतार्थ कहेवामां आवी छे. अभेद द्रव्य उपर ज द्रष्टि होवाथी तेने भूतार्थ कह्युं छे. आवा भूतार्थ–स्वभावनी द्रष्टि
ते अपूर्व सम्यग्दर्शन छे अने ते स्वभावने जाणनारुं ज्ञान ते अपूर्व सम्यग्ज्ञान छे. आवा सम्यग्दर्शन अने
सम्यग्ज्ञान ते ज प्रथम धर्म छे. सम्यग्द्रष्टि चकलां वगेरेने आवा शब्दोनुं